خودمحوری
بچه های دو ساله معمولا از حضور بچه های دیگر لذت می برند. اما چون هنوز مشغول خود، نیازهای خود و علایق خود هستند، سبک بازی آنها با سبک بازی بچه های بزرگ تر تفاوت دارد. والدین گاهی نگران آن می شوند که خودمحوری کودکشان مانع از دوست شدن او با دیگران می شود. این والدین متوجه نیستند که این خصوصیت یکی از ویژگیهای نوعی گروه سنی کودک است. والدین عموما از سر نگرانی می گویند: «اگر فرزندم این طوری رفتار کند، وقتی که بزرگ شد هیچکس با او بازی نخواهد کرد. خوشبختانه، خودمحوری ویژه این سن به تدریج کاهش می یابد و کودک همگام با رشد عاطفی خود اجتماعی تر می شود؛ به خصوص اگر والدین برای او فرصتهایی ایجاد کنند تا با بچه های دیگر بازی کند و از شرکت در گروههای کوچک لذت ببرد.
کودک دو ساله دوست دارد در کنار کسی باشد که بتواند از دیدن و حضور او لذت ببرد. اما این کودک نمی تواند «خوب و مهربان» باشد تا به بچه دیگری کمک کند که به او هم خوش بگذرد. اگر دادن اسباب بازیهایش به بچه های دیگر یا شرکت دادن آنها در فعالیت خود، مستلزم این باشد که از بخشی از لذتهای خود چشم پوشی کند، او احتمالا این کار را نخواهد کرد. شما به عنوان پدر یا مادر، ممکن است احساس کنید رفتارش خودخواهانه است، اما این طور نیست. رفتار او درست همانند رفتار بچه های سن خودش است!
بچه های این سن اغلب در کنار هـم بـازی می کنند، هر یک از آنها فعالیت خود را پیش می برد، با خودش حرف می زند و درباره قدم بعدی، تصمیم می گیرد. گاهی برای چند دقیقه می توانند با هم صحبت و بازی کنند. بچه های سه ساله در بازیهای خیالی یا بازیهایی که ساختار مشخصی دارد، با هم تعامل می کنند، اما بچه های دوساله را عموماً در حال چنین بازیهایی نمی توان دید. این ویژگی را در بازی بچه های دوساله «بازی موازی» می نامند، اما واژه موازی به این اشـاره دارد که بچه ها هیچگاه در فعالیتهای خود با هم شریک نمی شوند. در واقع، دو کودک دوساله می توانند تا وقتی به خوبی با هم تعامل کنند که هیچ یک احساس نکند باید برای رضایت دیگری از آنچه خود می خواهد دست بکشد.
1403/05/27 10:18