خیلی وقتا اگه از والدین و خصوصاً مادرها بپرسیم توی زندگیت چه کاری رو فقط و فقط برای دل خودت انجام میدی،جواب میدن هیچی.یا میگن خب وقت نمیشه.مسئولیت بچه اجازه نمیده.
واقعیت اینه که درسته این مسئولیت خیلی زندگی رو تغییر میده و برنامههای شخصی رو عوض میکنه اما با بزرگتر شدن بچه و کمک گرفتن از دیگری، میشه جایی برای خودمون باز کنیم.میشه گفت پشت این حجم از وقف شدن برای بچهها چیزی پنهان شده و اون چیزی نیست جز نادیده گرفتن «خود».
این «خود»، به ما نیاز داره.همونقدر که فرزند ما بهمون نیاز داره.نیاز داره دیده بشه،بهش توجه بشه،ازش مراقبت بشه و بهش عشق داده بشه.راههای مختلفی هم برای رفع این نیازهاش هست.از مراقبتهای جسمی مثل خواب کافی و تغذیه مناسب تا مراقبتهای روانی.وقتی از «خودمون» قدردانی میکنیم به خاطر همه تلاشی که برای خونوداش میکنه،وقتی به خستگیهاش حق میدیم، وقتی به خاطر اشتباهاتش در قبال فرزندمون میبخشیمش و بهش میگیم تو قرار نیست کامل باشی، یا وقتی که روبروی یک روانشناس میشینیم تا بهمون کمک کنه، داریم از روان «خود» مراقبت میکنیم.
فرزند ما هم نیاز داره «خودش» رو دوست داشته باشه و این ماییم که با عملکردی خود دوستدارانه میتونیم این ویژگی رو در اون پرورش بدیم. ما نمیتونیم چیزی رو که خودمون نداریم به فرزندمون بدیم.اگه دوست داشتن خودمون برامون سخته بهتره به این فکر کنیم که چه چیزی در روانمون هست که اینقدر عشقورزی به «خود» رو سخت کرده و نمیذاره بهش نزدیک شیم.
این فقط فرزند ما نیست که به عشق ما نیاز داره.«خود» ما هم بهش نیازمنده و لایق عشقه.
?فرزندپروری #مثبت_باش ?
1402/06/07 08:13