- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ...‬ ‫
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻣﻦ رو ﺟﺎي اﺣﻤﻖ ﻫﺎ ﻧﺬار ﻫﻤﺮاز. ... ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اون اﺗﺎق ﺑﻮده ﻓﻬﻤﯿﺪه اﯾﻦ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﻋﺼﺎ ﻗﻮرت داده‬ ‫ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﮔﯿﺮه ...‬ ‫
- از ﮐﻠﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮﯾﺪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد اﺣﺴﺎس زﻧﻬﺎي دم دﺳﺘﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪه. ... ﻧﯿﺎزي ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﭘﺲ ﺑﺪم ... ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪارم ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ ... ﺧﻮدﺗﻮن ... ﺧﺎﻧﻮادﺗﻮن.‬ ‫... ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﺗﻮن. . ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎﺗﻮن رو ﻗﺒﻮل دارم ... ﻫﺮ ﺟﺎي دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺬارﯾﺪ ﻣﯿﺎم. ... از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﺗﻮن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم ...‬ ‫ﻣﺎدرﺗﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ... ﺑﺮاي ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ ... دوﺳﺖ دارم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ... از ﻫﻨﺮ ﺣﺮف‬ ‫ﺑﺰﻧﯿﻢ ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻧﺒﻮد ﮐﺎر و ﭘﻮل ﻏﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ... از ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻨﮑﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮن ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن‬ ‫دوﺳﺘﺘﻮن ﻧﺪارم ...‬ ‫... وا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﻗﺪر ﺻﺮاﺣﺖ رو از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ... ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎم ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ... ﻋﺼﺒﯽ‬ ‫ﺑﻮدم. ... از ﺧﺎﻟﻪ زﻧﮏ ﺑﺎزي ﭘﻮﯾﺎن ... از ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺳﻂ راﻣﯿﻦ ... ﺟﻮاب ﭘﺲ دادن ...‬ ‫ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي ﻣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي آﻣﻮزﺷﮕﺎه رو ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم ... ﻫﻮاي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ رو ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم ... ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﺮاي آﯾﻨﺪه اي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ... و از ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﻮش ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.‬ ‫
- ﮐﺎش ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﯽ ...‬ ‫
- اي ﮐﺎش ... اي ﮐﺎش دوﺳﺘﺘﻮن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﺗﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ... ﻣﺎ اﺻﻼ از ﯾﻪ دﻧﯿﺎﯾﯿﻢ ... اﻣﺎ ﻫﻤﻪ آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﯾﻪ رﻧﮓ رو دوﺳﺖ دارن آﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﯾﺎ ﮐﺸﺶ دارن؟‬ ‫
- ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺪ زﯾﺎدﺗﻮن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬ ‫
- ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اﯾﺸﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ... اﯾﺸﻮن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﺴﺒﺖ

- ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬ ‫
- ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ ﺗﭙﻞ ﺧﺎن ... ﭘﺮﯾﺪ دﺳﺘﻢ درد ﮔﺮﻓﺖ ...‬ ‫
- ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺎ ...‬ ‫ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ روي ﻟﭙﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاش ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ...‬ ‫
- ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﺎ ﺧﺎن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺑﺤﺜﻬﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺖ ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺮم ... ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دارن آﺳﺘﯿﻨﻢ رو ﻣﯿﮑﻨﻦ ... ﮔﺮﺳﻨﻪ ان ﺑﻬﺸﻮن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺪم ...‬ ‫ﺧﻨﺪﯾﺪ ... ﺧﻨﺪه اي ﭘﺮ از ﻧﺸﺎط: ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮو ... ﻓﻘﻂ ... ﺷﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻫﻢ؟‬ ‫ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ داﻣﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﻢ رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺠﺎ؟‬ ‫
- ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ...‬ ‫
- ﺟﯿﻎ ﻧﺰن ﮔﻠﻨﺎر ...‬ ‫
- ﺑﺮو ﭘﯽ ﮐﺎرت ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺗﺎزه ﺟﯿﻎ ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻢ ...‬ ‫
- ﻧﺮي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﺑﮕﯿﺎ ...‬ ‫
- ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﻧﺘﺮس ...‬ ‫... ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﺟﻠﻒ و ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ رﺑﻄﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم: ﺑﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ ... اﻻن راﻧﻨﺪه اش ﻣﯿﺎد ﻗﺮاره ﺗﺎ ﻋﻤﺎرت ﺑﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺬارم ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫... ﺧﻮدش اوﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ ...‬ ‫
- ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮاد ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﮐﻨﻪ ...‬ ‫... ﺗﻪ دﻟﻢ ﻟﺮزﯾﺪ ... ﺗﺮﺳﯿﺪم: ﻧﻪ ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ...‬ ‫
- ﭼﯿﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪي؟‬ ‫رژ ﻟﺒﻢ رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪم روي ﻟﺒﻢ ... ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﺑﻌﺪ از اون ﺟﻤﻠﻪ‬ ‫ﮔﻠﻨﺎر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ... داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ ﺗﻮ اون ﮐﺖ ﺷﻠﻮار زﻏﺎﻟﯽ رﻧﮓ ﺗﻤﺎم اون ﺗﺮﺳﻢ رﯾﺨﺖ ... ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﮐﻮﺗﺎه و ﺷﺎل ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ رﻫﺎ روي ﺳﺮم‬ ‫... ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻬﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ رﺳﻤﯽ ﺗﺮ و اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺪي ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪم ... ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ اول ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ... اﻣﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ اوﻣﺪ‬ ‫ﯾﮑﻢ اﺧﻢ ﮐﺮد ...‬ ‫
- ﺳﻼم ...‬ ‫
- ﺳﺮدت ﻣﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻠﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯽ ...‬ ‫... آﻗﺎي دﮐﺘﺮ دﻟﺶ ﺧﻮش ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮ رو ﻫﻢ ﺗﺎزه ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم ... وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮔﻠﻨﺎر ﻫﻢ ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻗﺸﻨﮕﻪ وﻟﯽ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﺪاره ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ...‬ ‫
- ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ دارم ...‬ ‫ﺧﻮدم رو زدم ﺑﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪن ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻨﺪ و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ

- ﻧﻤﯿﺨﻮام ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻧﮑﻦ ... اﮔﺮ اون رو روﺷﻦ ﻧﮑﻨﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن ...‬ ‫
- ﺷﻤﺎ دﯾﮕﻪ زﯾﺎدي دارﯾﺪ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﺑﺮاي ﺧﺎ ﻟﻪ ﺑﺮادر زاده ﻫﺎﺗﻮن اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ... اﻻﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ... اﺻﻼ ﻣﯿﺨﻮام‬ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺑﺎر داد زد: ﻫﻤﺮاز داري ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ... اون ﻣﻮﺑﺎﺑﻠﺖ رو روﺷﻦ ﮐﻦ ...‬ ‫ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﻬﻮ ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ... ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﯾﻬﻮ ﺗﺮﺳﯿﺪم دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻧﺰﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ؟! ﺣﺎﺟﯽ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟‬ ‫ﮔﻮﺷﯿﻢ رو روﺷﻦ ﮐﺮدم ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﯿﻞ اس ام اس ﻫﺎ روان ﺷﺪ ﺟﺪي ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺧﻮدش ﺑﻮد ...‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺸﮏ و ﺟﺪي ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ: ﺳﺎﮐﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ دارم ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ ...‬ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ دارم: ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي آدرس ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم ... ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯽ؟‬ ‫
- ﺑﻪ آدرس دادﻧﺖ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم ... ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﺠﺎﯾﯽ در آوردﻧﺶ ﺑﺮام ﮐﺎر ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ... ﯾﻪ ﮐﻼم اون ﺳﺎك ﻟﻌﻨﺘﯽ رو‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ اوﻧﺠﺎم ...‬ ‫ﭘﺎﻫﺎم ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟‬ ‫ﺗﮏ ﺧﻨﺪه ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮدم: اذﯾﺘﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم اوﻣﺪم ﻫﺮ وﻗﺘﻢ ﺑﺨﻮام ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم ...‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﮐﺮدي ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدت اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ... ﺑﭽﻪ اي ...‬ ‫ﺣﺮﺻﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻨﺖ ﮐﺸﯽ از ﻗﻬﺮﻣﻮن ﺗﺎزه داﺷﺖ دﻋﻮا ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎﺷﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش ...‬ ‫
- ﭼﯽ داري ﻣﯿﮕﯽ؟‬ ‫
- ﻣﻦ از روزي ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ ﺣﺮف زدي. ﺗﻮ ﻫﺘﻞ اﯾﻦ ﺷﻬﺮم ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ات ﺑﺎﺷﯽ ...‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ ذﻫﻨﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻨﯽ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ذﻫﻨﺖ رو ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده و ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﻪ؟‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ وا رﻓﺘﻢ ... ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ؟ .‬ ‫ﻟﺤﻨﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ و ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ ... اﻧﺘﻈﺎم ﺷﺪ دوﺑﺎره: ﻧﻤﯿﺬارم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯿﺬارم اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ ... ﻧﻤﯿﺬارم ﺑﺸﻢ‬ ‫دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ ... ﻧﻤﯿﺬارم ... ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ داﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ازم ﺑﮕﯿﺮي ...‬ ‫ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﻢ

.. ﮐﻤﯽ اون ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﻗﻮرت دادم ... راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ... ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺣﺎﻣﯽ ﮐﺠﺎ ...‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدن ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽ دادم ... ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ ... ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﻮن رﻓﺘﻢ ... اﯾﻦ ﺑﺎر‬ ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﭘﺎم اﯾﺴﺘﺎد ... اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪادم ... اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ... ﮐﻪ ﻫﻨﻮز‬ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ... ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ آوردم ... رو ﺑﻪ رو ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﺗﻠﻔﻨﺶ رو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ‬ ‫ﻫﻢ اﻃﺮاف ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ اﺣﺘﻤﺎﻻ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺸﺖ ... ﺧﯿﺎﺑﻮن ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ... ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ... و ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮم اﯾﺴﺘﺎده‬ ‫ﺑﻮد رو دﯾﺪ ... ﻗﺪﻣﻬﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻫﻮل ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ اوﻣﺪم ... راﻧﻨﺪه ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺪ ﺟﻮر ﺑﻬﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺳﺮش رو ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻤﮑﻦ رو ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ... ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺑﺸﻢ ﻫﻢ ﻗﺪم ﻫﺎي ﺣﺎﻣﯽ از ﻗﺪم ﺑﻪ دو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﺸﻪ اﻣﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺎز داد و ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺧﺸﮏ ﺷﺪم‬ ‫... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم و ﺑﺮاي دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻨﺪﺷﻢ ﺑﺸﻪ از زن ﺑﻮدﻧﻢ ... ﺣﺎﻣﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ ... اﻧﻘﺪري ﻗﯿﺎﻓﻪ اش‬ ‫وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد ... ﮐﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﺸﺪ ﯾﻪ ﻗﺪم رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ... ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ دﻋﺎ دﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ... از اﻃﺮاﻓﻢ ﻫﻢ‬ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدن ... ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ... و وﺣﺸﺘﻨﺎك ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‬ ‫
- راه ﺑﯿﻔﺖ ...‬ ‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮدي و اﺧﻢ آﻟﻮدي ﺧﺎص ﺣﺎﻣﯽ اﺑﺮاز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ رو اﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﻮﻧﺪ ﮐﻪ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻢ ... در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ‬ ‫رو اﻧﻘﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ از ﺻﺪاش ﭼﺸﻤﺎم رو ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻢ ... از ﺗﻮي داﺷﺒﻮر ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ در آورد و ﺷﻤﺎره اي رو‬ ‫روش ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮد: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ...‬ ‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺷﻤﺎره اش رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ...‬ ‫
- ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮي اون ﺷﻨﻞ رو ﺳﻨﺠﺎق ﺑﺰﻧﯽ؟‬ ‫... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺖ و ﭘﺎم از اون ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻨﺪش آور ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺳﺮ ﺟﺎم ﺧﺸﮏ ﺷﺪم ...‬ ‫
- ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ﻫﻤﺮاز ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ؟ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻣﺪ ﻣﯿﮕﻪ

..‬ ‫دﺳﺘﺎش رو روي زاﻧﻮﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺎﻫﺎش رو ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯽ داد: اﮔﺮ ﺑﺎ رﻫﺎ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ آروﻣﻢ‬ ‫ﮐﻨﻪ؟‬ ‫... دﺳﺘﻢ رو روي ﺣﻠﻘﻪ اي ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﻢ آوﯾﺰون ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ...‬ ‫
- ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ اون دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻣﻮﺷﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدر رﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺮاره ﺑﺸﻪ زن دادﺷﻢ ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم اﺷﺎره ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ...‬ ‫
- ﺳﺮت رو ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮ ... اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ زﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ آروﻣﻢ ﮐﻨﻪ‬ ‫... ﻣﻨﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﻻ اﻗﻞ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ...‬ ‫... ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎش از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻟﺮزﯾﺪ: ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاي اون ﭘﺪر زﺟﺮ ﺑﻮد ...‬ ‫ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ آدم رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر روﺣﺖ ﺑﺰرﮔﻪ داري ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺣﺎل ﺑﺪ ﯾﻪ ﺑﺎزﻧﺪه رو ﺧﻮب ﮐﻨﯽ ... ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎم ﺗﺎ‬ ‫آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺣﺎﻣﺪم ... ﺑﺮاي ﻟﺒﺎس دﺧﺘﺮم ﺑﺎﯾﺪ از ﻋﻤﻮش اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮم ﭼﻮن ﺣﻘﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻠﺸﻮن ﻧﺪارم ... زﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ ... ﮐﻨﺎرم ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ م و ﺑﺮاي ﻓﺮار از ﭘﭻ ﭘﭻ ﻫﺎي دﯾﮕﺮان اﯾﻦ ﺟﺎ ...‬ ‫‪‬‬ ‫ ‫ ‫ ‫ﻣﺎﻧﺘﻮم ﮐﻪ روي زاﻧﻮم ﺑﻮد رو ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮدم: ﭘﺪرﺗﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﺷﻤﺎ رو اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺒﯿﻨﻪ ...‬ ‫
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎدر ﺗﻮ اﻣﺎ روﺣﺶ اﻻن ﺑﯿﺸﺘﺮ آروم ﺷﺪه ...‬ ‫ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮدم: ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﺮ ﮔﺰ اﻧﻘﺪر ﭘﺮ از ﺗﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد ...‬ ‫
- ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد؟ ﻣﻦ دﺧﺘﺮش رو ﺑﺪ ﺑﺨﺖ ﮐﺮدم و اﻻن دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﮐﺎر ﻣﻦ رو ﺑﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﮑﻨﻪ ﺧﺮﺧﺮه اش‬ ‫رو ﻣﯽ ﺟﻮم ...‬ ‫ﻣﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم: ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎد داري؟‬ ‫
- ﺧﯿﻠﯽ روزﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ﺟﺰ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم ...‬ ‫
- ﻣﻨﻢ ﻫﻢ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ... ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﺪارم ... ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن رو ﻣﯿﺴﺎزه ﺧﻮدﻣﻮن ﺗﺎ‬ ‫ﺣﺪودي از راه

- ﭼﺮا ﺣﺎﻣﯽ؟ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدي از اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﻢ؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﻮ ...‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻬﻢ: ﺑﮕﻮ ...‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﻮدا وﻗﺘﯽ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺶ ﺑﻮدم ... وﻗﺘﯽ ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻤﻬﺎش اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﻮي ﻣﺮدﻣﮏ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬ ‫ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ.‬ ‫
- اﮔﺮ ... اﮔﺮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻧﯿﮑﯽ ازدواج ﮐﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ روﯾﻪ رو ﭘﯿﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ؟‬ ‫ﺟﺎ ﺧﻮرد دﺳﺘﺶ دور ﮐﻤﺮم ﻣﺸﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد اﺧﻤﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ... ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻗﺪم زد ...‬ ‫ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺧﻮدش رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ دﺳﺘﻬﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪه اش ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر دو ﻃﺮف ﺑﺪﻧﺶ آوﯾﺰون ﺑﻮد‬ ‫ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮدي رو ﮐﻪ اﻧﻘﺪر دوﺳﺖ دارم زﺟﺮ ﺑﺪم اﻣﺎ ...‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ روي ﻣﺒﻞ و ﺳﺮش رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز ... ﻣﻦ ﮐﯿﻢ؟‬ ‫ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم و ﺣﺮﻓﻬﺎم و دﻟﻢ رو ﮐﺠﺎ ﺑﺬارم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻪ؟‬ ‫
- ﺗﻮ ... ﺧﺐ‬ ‫
- ﻻﺑﺪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻣﯽ ... ﺧﻮب ... ﯾﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﻓﻘﻂ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺗﮑﺮارش ﺧﻮدم رو ازت ﭼﻪ ﻗﺪر دور ﻣﯽ دﯾﺪم ...‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎي ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ راه ﻫﺴﺖ ﺣﺎﻣﯽ ... اﻣﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ رو ﺗﻮي ﺧﻮدم ﺣﻞ ﮐﺮدم ...‬ ‫ﺳﺮم ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎم ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ...‬ ‫
- ﺣﺎﻣﯽ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺰﯾﺰي ...‬ ‫ﺻﺪاي ﭘﻮزﺧﻨﺪش رو ﺷﻨﯿﺪم: ﻓﻘﻂ ﻋﺰﯾﺰ ...‬ ‫
- ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯽ دوﺳﺘﻢ داري ...‬ ‫ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﻦ آدم ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮﻧﯽ داد: ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟ ﻫﺎ؟‬ ‫ﻗﻠﺒﻢ رﯾﺨﺖ ... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺣﻖ داﺷﺖ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم ﺣﺘﻤﺎ ... درﺳﺘﻪ؟ ﻫﻤﺮاز ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر دوﺳﺘﺖ داره ﺗﺼﻤﯿﻢ داره آﯾﻨﺪه‬ ‫اش رو ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺴﺎزه ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن دوﺳﺘﺖ دارم از دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﮐﻪ ازم 11 ﺳﺎل ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻧﺪارم؟‬ ‫زاﻧﻮﻫﺎم ﻟﺮزﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎري ﮐﻪ ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮدم رو ﺑﻪ رو ﻣﯿﺸﺪم ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ ﺗﻠﺦ و ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم دﻫﻨﻢ ﺧﺸﮏ و ﺗﻠﺦ ﻣﯿﺸﺪ‬ ‫...‬ ‫
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﻫﻤﺮاز ﭼﻮن اﯾﻦ راﺑﻄﻪ رو ﺑﺮاي ﺧﻮدت ﺣﻞ ﻧﮑﺮدي ...

ن دادم‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺐ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ واﻟﺪه ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺷﯿﮏ و ﺟﺪي رو ﺑﻪ روي ﺣﺎج آﻗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد: ﺳﻼم دارن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ وﻗﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ رﺳﯿﺪن ...‬ ‫ﻋﻤﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻧﺸﺎن از اﻋﺘﺮاﺿﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺮد ﻣﻐﺮورم و ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم از ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﻗﺮار‬ ‫ﺑﻮد رد و ﺑﺪل ﺑﺸﻪ ...‬ ‫ﻇﺮف رو روي ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻋﻤﻪ رو ﺑﻪ روي ﺣﺎﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺣﺲ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺗﺶ ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺮادر ﻣﺤﺘﺮم ﻫﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردن ﮔﻮﯾﺎ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺗﺮ ﮐﺮد و ﻣﻦ دﺳﺘﻬﺎم رو در ﻫﻢ ﻗﻼب ﮐﺮدم ... و ﺗﻮ ﻓﮑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ‬ ‫ﺧﻮدم و ﻧﻪ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﭼﺮا ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ و ﻻل ﻣﯿﺸﻢ ...‬ ‫
- ﺑﻠﻪ ﺣﺎﻣﺪ اوﻣﺪه ...‬ ‫
- ﺧﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاي ﻣﺎدرش ﺣﻔﻈﺶ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﺮادرزاده ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮده ...‬ ‫زﯾﺮ ﭘﻠﮏ ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ اﯾﻦ رو ﺑﻪ وﺿﻮح دﯾﺪم ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ داغ ﺑﺮادر زاده اش رو ﻫﻨﻮز داره آﻗﺎي دﮐﺘﺮ ...‬ ‫
- ﺑﻬﺸﻮن ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺣﻖ ﻣﯿﺪم ... اﻣﺎ ... ﺷﻤﺎ ﻣﻦ رو ﺑﺮادر ﺣﺎﻣﺪ ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ ...‬ ‫
- ﭘﺴﺮ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ... اون رو ﻫﻢ ﻧﺒﯿﻨﻢ؟‬ ‫رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ اﺻﻼ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﺎر ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﮑﺸﻪ ...‬ ‫‪‬‬ ‫‬ ‫ ‫ ‫
- ﻋﻤﻪ ﺟﺎن ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻪ ﭼﻪ ﺧﻮن دﻟﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎت ﺧﻮردي؟ ﭼﻪ ﺷﺐ و روزاﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ زدم در ﺣﺎل ﻫﻖ ﻫﻖ ...‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﻋﻤﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﯾﻪ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰه ... ﻫﻤﺮاز‬ ‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ... ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ...‬ ‫ﺣﺎﺟﯽ: اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ ﭘﺴﺮم ...‬ ‫ﻋﻤﻪ: ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ ... اﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي از ﻫﻤﺮاز؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﻣﻦ و اﯾﻦ ﺳﺌﻮال؟‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮﻧﯿﮏ ﭼﻬﺎر ﺧﻮﻧﻪ ام رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ...‬ ‫
- ﻗﺮاره ﺑﺮاي ﺑﺮادرزاد ﻫﺎت ﻣﺎدري ﮐﻨﻪ؟‬ ‫ﺣﺎﻣﯽ ﺻﺪاش رو ﺻﺎف ﮐﺮد: ﻗﺮاره ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻨﻪ ... ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻬﺎي ﺷﻤﺎ رو درك ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ و ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻪ‬ ‫ﻫﻤﺮاز ... ﺧﻮد ﻫﻤﺮاز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس ﻫﺎ رو داﺷﺖ ... ﻣﻦ

من ... من طلاق می خوام.

صدای جیغ دو زن منفور زندگیم بلند می شود.

چی؟ آرام هیچ می فهمی چی میگی؟

آره ... می فهمم. واسه همینم میگم طلاق می خوام. سروش مریضه؛ سروش منو می زنه. تو رو خدا انقدر کثیف

نباشید. اون منو زجر میده مامان. می فهمی؟

مامان دست بلند می کند که بکوبد توی صورتم. خودم را پشت سهیلا که با نگرانی کنارم ایستاده مخفی می کنم.

دیگر کتک نمی خوام. برای این جان خسته همین کتک ها کافی است.

خبه خبه! دهنتو ببند و عین یه زن خوب بشین سر خونه و زندگیت. به پسر دست گلمم تهمت نزن. می دونی

چیه؟ اون موقع هم که این جا بودی سر و گوشت می جنبید. حتما یه کاری کردی که کتکت زده.

ناباورانه به خانم بزرگ خیره می شوم. تو که حال و روز مرا دیدی؛ چرا؟

خانم بزرگ!

خانم بزرگ و کوفت. الانم میری تو اتاقت تا من زنگ بزنم شوهرت و خانوادش بیان دنبالت.

سهیلا دستم را می گیرد و مرا به سمت خانه ی خودش می برد. نه او چیزی می گوید و نه من. دیگر این بغض ها

که حرفی برای گفتن نمی گذارند. این رفتار خانواده که انقدر کثیف و احمقانه رفتار می کنند. دیگر حتی در خانه

ی خودمان هم جایی ندارم. نگاه های پر از نگرانی و درد مادرم این را می گوید. من برای آن ها مثل تف سر بالایی

هستم که نمی خواهند پیششان بمانم. خب وحشتناک است که تنها چند وقت بعد از عقدت برگردی به خانه ی

پدری. برای این دو زن فقط آبرویشان مهم است. خدایا من هم کاری می کنم که از همین آبرو ضربه بخورند.

خودم به جهنم؛ اما این کار را خواهم کرد.

سر روی پای سهیلا می گذارم و او خواهرانه نوازشم می کند. سهیلای مهربان و دوست داشتنی من با همان دست

های کوچکش که این روزها بوی مادرانگی گرفته اند نوازشم می کند.

یک ساعت بعد زنگ در را که می زنند؛ سراسیمه از جا برمی خیزم. نگاه سهیلا با نگرانی به من دوخته می شود.

آمده اند تا باز قربانی را ببرند؛ این بار به گمانم به سوی قتلگاه. از بالکن که به پایین خیره می شوم؛ سروش را

می بینم که با پدرش و دسته گلی در دست وارد می شود. همان جا می ایستد و به بالا خیره می شود. از نگاهش

کم مانده مرگ را با دستان خودم نگه دارم و چون داروی شفا دهنده قورت دهم.

خانم بزرگ می آید بالا و از درد پا می نالد و به من نگاه می کند.

با این سن و سالم منو مجبور می کنی دنبال توی بی حیا بیام بالا.

آخرین تیرم را رها می کنم.

این رد رو گردنمو می بینی؟ با شال داشت خفم می کرد. خانم بزرگ بیا رد روی پشتمو ببین؟

می خوام لباسم را بالا بزنم تا ببیند؛ اما خودش را احمقانه به آن راه می زند.

برو خجالت بکش دختر. خجالت بکش ... دخترا قبلا یه حیایی داشتن ... تو چرا انقدر بی حیایی؟ بیا بریم پایین

رخت کن

باشد. برای من تازه کار حضور بهزاد و زهرا بهترین هدیه ایست که در این مدت گرفته ام. این جا می تواند سکوی پرتاب من به بهترین موقعیت ها باشد.

احساسش چه بود؟ نگران و یا ... سرش را جلو آورد. دو طرف دسته های صندلی را گرفت و

خودش را کشید جلو. به فاصله ی چند نفس آرام ایستاد و نیشخندی زد. هر وقت که این طور می شد؛ حس می

کردم جانم یخ بسته. پشت این نیشخندها کلی حرف بود. آرام گفت:

تو هم مثل شراره کثیفی. وقتی با اون قهقهه می زدی ... وقتی باهاش می دویدی و شوخی می کردی ....

اصلاهمه ی زنا کثیفن. مادرمم کثیفه. اصلا خواهرامم کثیفن. مادرم وقتی که پنج سالم بود مجبورم می کرد بلند

بشم نماز بخونم. هم من و هم خواهرامو. مجبورم می کرد توی سرما پشت سر بابام وایسم و ... بزرگ تر که شدم

مجبورم می کرد اون طور که می خواد تیپ بزنم. اون طور که می خواد بچرخم و اون کارهایی که می خواد بکنم.

دانشگاه که رفتم ... انگار برگ برنده پیدا کردم و همه چیز عوض شد. مادرم دیگه نمی تونست کاریم داشته باشه.

پیر شده بود و حوصله نداشت. منم ... جالبه که با یک نگاه می تونستم ساکتش کنم و بعد ... آزادی ... حس خوبی

بود.

یک بار دیگر شوکر به دسته ی صندلی وصل شد و این بار فریادم ضعیف تر؛ اما بلند شد.

درد داره؟

خندید. بلند و عمیق! از ته دل.

دردش خوبه. بچش ... یه بار دیگه.

این بار شوکر را مستقیم به بدنم وصل کرد. حس بدی توی جانم نشست. من رو به روی یک آدم روانی در حال

شکنجه شدن بودم. سرم به زیر افتاد. حتی نمی توانستم دیگر حرکتی کنم و تنها با دو گوشم چرندیاتش را می

شنیدم.

میگم به خاطر روزهای خوبی که برام ساختی چطوره مرگت رو خودت انتخاب کنی؟ از روی پشت بوم پرتت‌کنم یا با یه تیر خلاصت کنم؟

?#پارت_#آخر
رمان_#زمستان_داغ?

❤#پارت_#اول
رمان_#گیسو_کمند❤
#خلاصه:
کمند دختری از باند عتیقه کالفرنیا ماموریت میگیره وارد باند عتیقه تهران بشه و توجه و علاقه رییس باند”دان”رو جذب کنه..اما این فرد بویی از احساس نبرده و برای کمند که اولین ماموریت و معمولا سوتی میده کار خیلی سختیه…در این بین هم مشکلاتی برای پیش میاد و ماجراهای جالبی براش اتفاق میوفته..
مقدمه:
من یه دخترم..
یه دختر ساده…دست و پاچلفتی و خدای سوتی!
هیچ چیز جذابی ندارم..
نه چشم رنگی..نه موهای بلوند و نه لحن صحبت خوب!
دو جفت چشم مشکی و موهای قهوه ای و تموم!
حالا من باید وارد یه بازی بشم…
یه بازیه سخت!
یه بازی عذاب آور و طاقت فرسا…
که معلوم نیست آخرش به سر منه بیچاره چی میاد!
ژانر:اکشن…طنز..عشقولی…

?#پارت_#دهم
رمان_#گیسو_کمند?

بود...برگشت سمتم و دستشو زیر سرش گذاشت:

-چی شده که دانیال نمیاد دنبالت؟بیرونت کرده؟

با صدایی خش دار گفتم:

-قضیش مفصله...

زیبا-خب بگو...من خوابم نمیاد...تو هم که انگاری تا صبح باید آبغوره بگیری...

-بنیامین بیدار میشه...

زیبا-بریم تو سالن.بلند شو!

بلند شدو دستشو سمتم دراز کرد...دستشو گرفتمو بلند شدم...رفتیم توی سالن...نشستم روی کاناپه و اونم نشست کنارم پام روی زمین...قضیه رو براش توضیح دادم ماتش بُرده بود...آخراش اشک تو چشماش جمع شده بود...بغلم کرد...آهی کشید:

-الهی...درکت میکنم عزیزم...درکت میکنم...چیکار به زندگیت داشتن آخه؟

-نمیدونم...من اصلا در عمرم ندیدمشون...

ازم جدا شد:

-اون شاهین و سوگند و یاشار عوضی رو باید دار زد!حتی دار زدنم براشون کمه!

لبخند تلخی زدم:

-میخوان بیان دنبالم...منم از ترس بهت پناه آوردم...

دستمو توی دستش گرفت:

-خوب کردی عزیزم...

صدای زنگ گوشی اومد...هردو به دنبال منبع صدا می گشتیم...

زیبا-از اتاقه.

رفت توی اتاق و بعد چند لحظه برگشت...گوشیمو گرفت سمتم:

-ناشناسه...

گوشیو از دستش گرفتم...پوزخندی زدم:
خود پست فطرتشه

ادامه دارد..

ادامه دارد...

?#پارت_#آخر
رمان_#پرستار_من?

راز يک سناريو

نويسنده : مريم.م

خلاصه داستان :

داستان حول و حوش سه شخصيت ميچرخه، گلي که بدون اينکه ازدواج کنه و کاملا ناخواسته مادر ميشه. بزرگمهر که عاشقه زنشه ولي حالا بچه اي در بطن زني ديگه داره. وحيد که براي اولين بار عاشق دختري ميشه که بعدها متوجه ميشه بچه ي مرد ديگه اي رو تو شکمش داره. اين سه نفر در ترديدهاشون دست وپا ميزنند. ماندن در اين رابطه يا کنار کشيدن. وقتي شخصيت ها سردرگمند، رازي بر ملا ميشه که زندگي آنها را تحت تاثير مي گذارد. رابطه اين سه نفر با يکديگر و تصميماتي که براي آينده اشان مي گيرند داستان را مي سازند.

??????????

"چرا اینجوری شد؟... چرا آخر راهم شد اینجا؟... کیو باید مقصر بدونم؟... خدا؟... خودم؟... دیگران؟...داداش که با دو کلمه حرف رفت پی زندگی خودش و تنهام گذاشت؟... اون که با گفتن یک کلمه، معجزه، منو به اینجا کشوند؟... شاید اگه یه کم انصاف داشته باشم این وسط، داداش از همه بی تقصیرتر بود. اون گفت راهی که داری میری به هیچ جا نمیرسه... هیچ جا... حتی آخرش بن بست هم نیست، که اگه بن بست باشه میدونی حداقل به یه جایی رسیدی و دیگه باید وایسی یا درجا بزنی یا سرت بره تو شکمت و برگردی . داداش گفت راه من آخر نداره تا ته زندگیمو به گند می کشه و من تا آخر عمرم سرگردونم... ولی من برای اولین بار تو روش وایسادم ، گفتم تصمیمو گرفتم و تا آخرش میرم. حالا من اینجام و دارم تو نا کجا آبادی که داداش هشدار داده بود با شونه هایی افتاده راه میرم بی هدف، بی انگیزه و راه بی برگشت. تو این یک سال از همه کشیدم... خانواده... دوست... همکار... غریبه و آشنا. زخم زبون، قضاوت نادرست، نگاه تحقیرآمیز، متلک ها تمام وجودمو به درد آورد."
خسته از این همه پیاده روی بی مقصد روی صندلی ایستگاه اتوبوس نشست. هوا تاریک تاریک بود. باران همچنان می بارید. از تعداد ماشینها کاسته شده بود و کمتر آدمی در خیابان دیده میشد. می دانست الآن در خانه ولوله ای به پاست ولی او تا تصمیمی نمی گرفت، به خانه بازنمی گشت. حالا که پشتش خالی بود، حالا که فهمید آخر راهش، جاده ی پر پیچ و خمی که انتهایش مه گرفته بود، اینجاست، حالا که معجزه اش را تحویل داده بود و تمام رازها برملا شده بود، حالا که حکمت معجزه را فهمیده بود، دلش می خواست عاقلانه تصمیم بگیرد. تصمیم بگیرد چه کسی را فدای چه کسی کند.
کاملا خیس شده بود، رد آب را روی پوست تنش احساس می کرد. کیفش را کنارش روی صندلی گذاشت. سردش شده بود. نتیجه ساعتها راه رفتن خستگی، آماس مغز و خیسی تنش بود که هیچ کدام راه حلی برای این زندگی هزارتوی او نبود.
صدای بوقی را شنید

رمان جدید داریم بشتابیددددد?
رمان بسیااااااار زیباییه
رمان? جان و شوکران ?
تلفظ واژه شوکران↙
(shokaran)

?#پارت_#دوازدهم
رمان_#جان_و_شوکران ?

سرم را به نشانه نفی تکان دادم.
_با انقلاب بحثت شده؟
نه حرفی زدم و نه نگاهش کردم. کمی به طرفم خم شد. موهایش خیلی بلند شده بود. از سر شانه هایش هم پایین تر آمده بود. ولی خیلی به او می آمد. خوش تیپ تر و جذاب ترش کرده بود.
_نمی خوای بگی که چی شده؟
_نه
خنده اش گرفت. دوباره دفتر نتش را برداشت.
_پس حداقل به سارای بگو
_همین کار رو هم میخواستم بکنم. خونه نبود.
آرام خندید. همین آرامش او و اینکه به موضوع گیر نداد، کمی مرا آرام کرد. فکر کردم و فکر کردم. تا شب نیم بیشتر خشمم از بین رفته بود و وقتی که ساعت یازده انقلاب به خانه آراز آمد، من دیگر آن قدر آرام بود که رفتار بدی نداشته باشم. خشم از بین رفته بود ولی دلخوری و شک نه.
زیاد نماند و بیشتر با آراز حرف زد. اما نگاه های گاه و بیگاهش به من نشان از عذرخواهی و ناراحتی داشت. در چند لحظه ایی که آراز به اتاقش رفت تا جواب تلفن دوستش را بدهد به کنار من آمد و با ب*و*سه ایی به دستانم عذر خواهی کرد. نمی خواستم موضوع بیشتر ازاین کش پیدا کند. ما کمتر از بیست روز دیگر به عقد کنان مان نمانده بود دوست نداشتم حالا که بعد از چهار ماه نامزدی و اینکه همه متوجه شده بودند که ما نامزد هستیم بخواهم همه چیز را برهم بزنم. نه وقتی که آن قدر به او علاقه پیدا کرده بود که حتی فکر جدایی از او هم دردناک بود. نه زمانی که کوکب خانم به همه ی فامیل گفته بود مطمئن است که انقلاب هم نامزدی را برهم خواهد زد.
_بخشیده شدم.
با اخم گفتم:
_تا ببینم. ولی خودت باید به آیدین بگی
چشمانش را گرد کرد.
_هیچ راهی نداره که تو این کار رو بکنی
سرم را به نشانه نفی تکان دادم.
خندید.
_باشه شما قهر نکن من همه کاری می کنم. باید یه لباس ضد گلوله بکنم تنم برم پیش آیدین.
آراز از اتاق بیرون آمد. انقلاب هم دیگر نماند و خداحافظی کرد. تا مقابل در با او رفتم. چیزی که به شدت ذهنم را به خودش درگیر کرده بود را پرسیدم. من حس می کردم که شاید طوفان چیز دیگری می خواست بگوید.
_انقلاب؟
خم شده بود و بند کفش هایش را می بست.
_جانم دلبرم؟
سعی کردم تا لحن عاشقانه اش را نادیده بگیرم. نمی خواستم این عاشقانه مرا از پرسیدن سوالی که مرا درگیر خودش کرده بود منصرف کند. چون می دانستم که در آن صورت تمام شب را به خود خوری مشغول خواهم شد.
_واقعا طوفان همین رو می خواست بگه؟
با تعجب گفت:
_آره چطور مگه؟
نگاهش کردم. نگاهش گویای هیچ چیزی نبود. فقط توجه و محبت.
_نمی دونم چرا فکر می کنم چیز دیگه ایی می خواست بگه
_مثلا چی؟
شانه ام را بالا بردم.
نمی دانستم که آیا گفتن این حرف صحیح

?#پارت_#آخر
رمان_#افسونگر?

خلوت شبمون کنار بذار ... بي توجه بهش سرمو توي گردنش فرو کردم و گفتم:- اممم چه بوي خوبي مي دي .. عاشق بوي عطرتم ... واي دني دوستت دارم ... دني خيلي دوستت دارم ... دني ... دني ... دنيل ... دنيل طاقتشو از دست داد و يه دفعه لبامو قفل کرد ... زمان متوقف شد ... من بودم و دنيل ... من بودم و دنيل و صداي موسيقي ... من بودم و دنيل و صداي موسيقي و هيجان جمعيت و دست و سوتاشون ... ما بوديم و آينده روشنمون ... ما بوديم و لبخند مامان ... بدبختي ها پر زدن ... حسرت ها رفتن ... ما مونديم و عشقي که خدا بهمون هديه کرده بوديم ... پايان 9 / 11 / 1391هما پور اصفهاني ( باران 69 )