صورت مردونه و جدیش زل زدم، از تصور اینکه
احتمالا اینم گرگینهاست مو به تنم راست کرد!
کتاب هایی که با دست خط فوق العاده قشنگی نوشته
بود رو با بی میلی نوشتم.
شاید باید این درس رو کلا حذف کنم!
با تعطیل کردن کلاس، مثل فرفره وسایلم رو جمع
کردم و بی توجه به سارا که تازه دوست پسرش رو ته
کلاس پیدا کرده بود سمت در پاتند کردم.
-خانم سروندي، ممکنه چند لحظه صبر کنید؟
چشم بستم. لبم رو گاز گرفتم.
درحالی که لب تاپ و گوشیش رو داخل کیف
سامسونت مشکی رنگش فرو میکرد، نیم نگاهی بهم
انداخت.
-بیاید اینجا!
سکوت کردم، کلاس که خالی شد با آرامش سمتم اومد
و روبه روم ایستاد. گریزون از اون عسلی هاي مرموز
سرم رو پایین انداختم و به کفش هاي براقش زل زدم.
-ب..بله استاد کاري داشتید؟
-بالاخره اسمتو بهم گفتی!
با شنیدن لحن بامزهاش یکم احساس بدم فروکش
کرد.
-فکر نمیکردم دونستن اسمم انقدر واستون مهم باشه.
-وقتی با کسی حرف میزنی به طرفت نگاه کن. بهت
نمیاد خجالتی باشی.
به سختی به فیس مردونهاش که با چشم هاي ریز شده
و دقیق براندازم میکرد زل زدم و موادبانه گفتم:
-بابت کمک اون روز نشد ازتون تشکر کنم.
-خب الان تشکر کن!
ابروهام بالا پرید. وقتی نگاه جدیش رو دیدم، لبخند
ماسیده اي تحویلش دادم.
-ممنون که جونمو نجات دادید! راستشو بخواین من
یکم هول شدم، یعنی اصلا توقع نداشتم شما استاد
دانشگاه باشید آقاي...
-آرشامم.
گیج نگاهش کردم که خندید و اصلاح کرد.
-آرشام سلحشور! و درضمن استاد دانشگاهم نیستم. به
اصرار مدیر دانشگاه موقت، فقط این ترم اومدم و اگه
توام راستشو بخواي...
جلو اومد، از نزدیک شدن ناگهانیش ترسیدم و عقب
رفتم.
-فکر نمیکردم دانشجو باشی، جاي دیگه اي دنبالت
بودم!
بی معنی سري تکون دادم. نگاهش من رو هول میکرد.
علاقه اي به این جور نگاه هاي خاص و سنگین که نفس
آدم رو قطع میکرد نداشتم. اون حالت نگاهش
ناخواسته کارن رو به یادم میاورد. فقط کارن یکم محتاط تر بود ولی این یکی حجم زیادي از بی پروا بودن رو با
خودش یدك میکشید.
-درهرحال خو..خوشحال شدم دیدمتون. با اجازه!

#پارت_38

دستگیره در رو سمت خودم کشیدم که کف دستش رو
روي در گذاشت، تنش رو جلو کشید. از این حرکتش
دستپاچه خودم رو مایل به چپ کردم تا کنار برم ولی
دستش ستونِ سمت دیگه صورتم شد و گیرم انداخت.
-باید باهم اساسی حرف بزنیم.
ضربان قلبم شدت گرفت، فقط چند بند انگشت بین
بدن هامون فاصله بود، جدیت نگاهش من رو
میترسوند. حس میکردم بی پروا باشه ولی نه انقدر!
درحالی که نمیخواستم متوجه ترسم بشه با لحن کنترل
شده اي لب زدم.
- میشه برید عقب؟ من با شما حرفی ندارم.
ب..بزاري...
با جلو آوردن صورتش یادم رفت میخواستم ازش بخوام
بره عقب!
-ولی من حرف دارم، اونم خیلی مهم. پس مثل دختراي
خوب با من بیا تا صحبت کنیم.
آب گلوم رو پر سروصدا قورت دادم. با اون چشم هاي
مرموزش، صورتِ ترسیدم رو رصد کرد. هیکل
درشتش کاملا جلوي تنم رو گرفته بود. رو ازش گرفتم.
-من با شما جایی نمیام، لطفا برید عقب وگرنه جیغ
میزنم.
-چه تهدید ترسناکی کردي، نترسون منو به خدا جنبه
ندارم شب خوابم نمیبره!
کمی مکث کرد و ادامه داد.
-فقط میخوام باهات صحبت کنم!
-و اگه دلم نخواد؟
لبخندي گوشه لبش رو به سمت بالا متمایل کرد. به لب
هام زبون کشیدم که نگاهش سر خورد و روي لبم
ایست کرد و آروم گفت:
- میدونی من کجاها دنبالت بودم؟ اگه باهام راه نیاي
مجبور میشم یکم برنامم رو عوض کنم. اونوقت فکر
نکنم زیاد خوشت بیاد. بیا از راه آسونش بریم!
دربرابر لحن آرومش بی هوا کولهام رو بالا آوردم و به
سینه عضلانیش کوبیدم، جا خورد، انگار توقع نداشت! تا
کمی ازم فاصله گرفت، مثل پرنده اي که از قفس نجات
پیدا کرده درو باز کردم و دویدم بیرون.
کارن به اندازه کافی آزارم میداد، مهمون و دوست
هاشم مثل خودش فقط بلد بودن گند بزنن به آرامشم!
باید به کسی میگفتم؟
انقدر هول کرده بودم که عقلم از کار افتاده بود و نفسم
درنمیاومد. با دیدن سالن خالی، با استرس از پله ها
پایین رفتم و درهمون حین براي سارا پیامکی فرستادم
که کلاس بعدي رو نمیام و میرم خونه!
سمت پارکینگ رفتم، جلوي ماشینم ایستادم. دستم بی
دلیل میلرزید و شایدم دلیلش منطقی بود!
دلم گواه اتفاق بدي رو میداد و این از وقتی که از کلاس
خارج شدم درونم شعله میکشید و حتی خلوت بودن
پارکینگ هم جزو عواملی بود که ترسم رو تشدید
میکرد. چشم هاي اون مرد شبیه یک گرگ واقعی بود،

حتی وحشی تر از کارن و افرادش! منی که زیاد از این
موجودات سردرنمیارم، حس کردم این مرد متفاوته!
سوئیچ ماشینم رو درآوردم. نفس عمیقی کشیدم. اتفاقی
نیفتاده ولی من نگرانم!
ون سفید بزرگ کنارم پارك کرد، قفل ماشین رو فشار
دادم. واسه رفتن زیادي عجله داشتم. خودمم نمیدونم
چرا ولی انگار کسی درونم من رو به عجله تشویق
میکرد.
در ماشین رو با دست لرزون باز کردم که بی هوا کسی
از پشت مقنعهام رو چنگ زد و به سمت عقب کشیدتم.
موهام از فرق سرم کشیده شد. گردنم به شدت تیر کشید.
دستی بزرگ جلوي دهنم رو گرفت و سرم رو عقب
برد، گردنم به شونه طرفم چسبید و جاي انگشت هاي
کارن تیر کشید.
کولهام از روي دوشم افتاد. قلبم رسما موتورش رو دور
هزار اسب بخار تنظیم شد جفت دست هام رو با یک
دست گرفت و محکم فشار داد.
-باور کن نمیخواستم اولین روز دانشگاهت خراب بشه.
از شنیدن صداش وحشت زده زیر دستش جیغ کشیدم.
چشم هاي ترسناك عسلیش، تو فضاي نیمه روشن
پارکینگ یک جوري برق میزد که تنم به رعشه افتاد.
خودم رو تکون دادم، دست و پا زدم. انقدر هیکلش
درشت بود که بدون کوچیک ترین کمکی مهارم کرده.
-گفتم فقط میخوام باهات حرف بزنم، خودت زبون
نفهمی، کلا هرکی زیر دست کارنه زبون نفهمه!
قبل اینکه تحلیل کنم چی به چیه پارچه سفید رنگ و
بزرگی بین لب هام اومد و پشت سرم محکم بسته شد.
از این حرکتش فاتحه خودم رو خوندم! با تمام توانم
جیغ کشیدم ولی فقط صداهاي نامفهومی از دهنم خارج
میشد. لب هاش رو از روي مقنعه به گوشم چسبوند و
زمزمه وار گفت:
-اروم کوچولو نمیخوام صدمه ببینی.
چشم هام گرد شد! مرد جوانی از ون پایین اومد. دست
هام رو محکم از پشت نگه داشت، سمت ون کشیدتم.
هرچی تقلا می کردم زورم بهش نمیرسید!
وقتی دید راه نمیام دست هاش دور پهلوهام سفت شد و
بلندم کرد و از پله هاي ون بالا رفت.
روي صندلی هاي آخر، روي شکم خوابوندتم و سمت
اون پسر جوان لب زد.
-دوربینها تا کی غیر فعاله؟
-سه دقیقه وقت داري نگران نباش، بچه ها پاي
سیستمن!
فقط سري تکون داد، یک پاش رو روي باسنم فشار داد.
از این حرکتش نفسم رفت! بین تمام جیغ کشیدن هام
بغضم ترکید، با التماس به چشم هاي عسلیش نگاه کردم.
دست و پاهام رو محکم و سریع بست، ازم فاصله
گرفت. با دیدن التماس نگاهم پوف کلافه اي کشید.
-کیف و وسایلشو ببر.
سویچم رو سمت مرد دیگه اي گرفت و درحالی که به
اشک هام زل زده بود با جدیت گفت:
-ماشینش اینجا نمونه! ببرش تا خودم بیام.

#پارت_39

دست هاش مشت شد، جلوي صندلی زانو خم کرد، دستش رو بالا اورد و خواست به زیر چشمم دست بکشه که قبل برخورد انگشت هاش، به سختی تو اون
وضعیت تکون خوردم. دستم زیر تنم موند، به پهلو
چرخیدم و سعی کردم صداش بزنم.
نگاهش رو از صورت خیسم گرفت.
-مراقبش باشید.
ایستاد و بدون اینکه دوباره به جسم لرزونم نگاه کنه
رفت و در ون رو محکم بست. به محض بسته شدن در،
ماشین حرکت کرد و من خودم رو نابود شده تصور
میکردم!
دلم یک جا بند نبود، بند دلم هر ثانیه کش میاومد. تو
جام تکون خوردم و دست هاي طناب پیچ شدم رو تکون دادم. دو مرد غریبه بالاسرم ایستادن و نگاه دقیقی به بدنم انداختن.
از نگاهشون ترسم چند برابر شد.
بدون هیچ حرفی سمت جلوي ماشین رفتن و من حتی
نمیدونستم کجا میریم و ممکنه چه بلایی سرم بیاد.
***
گوشه دیوارِ اتاق نیمه تاریک که فقط یک هواکش
بزرگ رو دیوار مجاورش داشت تو خودم جمع شدم.
پاهام رو تکون دادم. نه طناب دور دستم کوتاه میاومد و
نه طنابِ پیچیده شده دور پاهام! انقدر تقلا کرده بودم
که شونه و کمرم درد میکرد و احساس میکردم عضلات
دستم کش اومده.
سرم رو به دیوار چسبوندم.
آبِ دهنِ خشک شدم رو به سختی قورت دادم. انقدر
استرس و نگران بودم که احساس حالت تهوع مدام
معدم رو نرمش میداد.
هیچ صدایی از بیرون نبود، به لب هاي خشکم زبون
کشیدم. امیدوار بودم یک نفر از اون جهنم متوجه
نبودنم شده باشه و دنبالم بگرده!
با صداي باز شدن در، نگاه ترسیدم به سمت در رفت.
نفسم شتاب گرفت و بدنم منقبض شد. عرق سردي تو
کمرم نشست.
سه مرد غریبه وارد شدن. یکیشون که جوان تر از بقیه به نظر میرسید صندلی برداشت و نزدیکم نشست.
به صورت رنگ پریدم نگاه دقیقی انداخت و آروم
گفت:
-هنوزم نمیخواي دهن وا کنی؟
عضلات گردنم تیر میکشید. سردي دیوار اتاق
نمیتونستم یکم از مغز داغ کردم رو خنک کنه. به چشم
هاي مرموزش که تو تاریکی کمی روشن به نظر میرسید
زل زدم و با صداي خشدار و لرزونی گفتم:
-به خدا نمیدونم.
نیشخندي بهم زد. روي رونش کمی خم شد دست هاش
رو درهم قلاب کرد.
-جفت کارنی، بعد نمیدونی سهامدار ونوس کیه؟
از جدیت کلامش چشم هام پر آب شد. حتی
نمیدونستم معنی کلمه جفت چی هست! لرزیده جواب
دادم.
-ن..نم...یدونم.
انگار از جوابم که واقعا صادقانه ترین چیزي بود که به
زبون اوردم، خوشش نیومد. از روي صندلی بلند شد و
داد زد.
-مگه میشه ندونی نامزدت چه گوهی میخوره؟ مارو خر
فرض کردي؟ یا شاید فکر کردي گول اشک و التماس
هاتو میخوریم؟

جلوتر اومد، صداي قدم هاي بلندش تو گوشم طنین
انداخت. به کی بگم من و کارن نسبتی باهم نداریم؟
چرا همه من رو به اون میچسبوندن؟
-یالا دختر...لالی مگه؟ اشک و ناله هاتو بزار واسه شب
نشینیت با جفتِت. حرف بزن، کارن واسه چی رفته
قشم؟
از شنیدن حرف هاش عصبی و کلافه، درحالی که بدنم
نم نم به ارتعاش افتاده بود داد زدم.
-نمیدونم، نمیدونم! زبون نفهم شماهاید که فکر میکنید
چیزي میدونم و از قصد نمیگم! من از کاراي اون دربه
در خبر ندارم! حتی نمیدونم رفته قشم. والا شماها اطلاعاتتون از من بیشتره، حتی نمیدونستم سهام ونوس
هنوز هست! یک سال پیش بهم گفت فروخته.
با حرص نگاهم کرد. دست هاش مشت شد، سرم رو
دوباره به دیوار چسبوندم و با بغض گفتم:
-توروخدا بزارید برم من هیچی از کارن و کارهاش
نمیدونم، پدربزرگم مریضه هیچ *** به اون اهمیت
نمیده، من نباشم کسی مراقبش نیست.
-تو انگار اصلا حالیت نیست؟
چشم بستم. آه کشیدم. عقب رفت، به اون مرد ها اشاره
کرد و با لحن مرموزي خطاب قرارم داد.
-شاید باید یه جور دیگه باهات صحبت کنم. شاید
زبونت یکم باز بشه و یادت بیاد نامزدت چی کارهست!
دلم میخواست بزنم دهنش تا دیگه اسم من رو با اون
جونور هم کلام نکنه. دو کلمه اي که دوست نداشتم
کنار هم خونده بشن! دو اسم جدا، با دنیاهاي جداگانه و
قلب و روحی که متعلق به هم نیست!
از بین حریر دور مردمک هام با دود غلیظی که دور اون
دو مرد رو گرفت نفسم قطع شد.
بیشتر به دیوار پناه بردم. انگشت هاي دستم به طناب دور مچم چسبید.
زمانی که کارن شکل واقعیش رو بهم نشون داد فقط
یک دختر کم سن بودم که حتی رمان و فیلم تخیلی
ندیدم.
وقتی بار اول دیدمش، به عقلم و قدرت بیناییم شک
کردم و مطمئن بودم اثر اون داروي کوفتیه!
الان واقعی بود، کسی بهم دارو نزده! باید با دوتا گرگ
خاکستري چه میکردم؟
-من...نمیدونم...توروخدا..د..دست..از...سرم..ب..بردارید .
بهم خندید، صندلی رو عقب کشید.
به موجوداتی که شبیه گرگ واقعی بودن با وحشت نگاه
کردم.
ناخواسته قلبم از دیدنشون از تپش ایستاد. با هر قدمی
که سمتم برمیداشتن زندگی دور سرم میچرخید.
شبیه بازي شکار، یک گوشه گیر افتاده بودم و دو
موجود ترسناك با دندون هایی که تو تاریکی
میدرخشید و صداي خرناس هاشون تو گوشم پخش
میشد بهم نزدیک شدن.

#پارت_29
با رسیدن مهیار، مچ دستم رو گرفت و سمتش هولم
داد.
مهیاري که وحشت زده و نگران سرتاپام رو برانداز
میکرد.
وقتی دست کارن از بدنم جدا شد، دست هاي مهیار دور
کمرم رو گرفت و کمک کرد با وجود لرزش پاهام
سروپا بمونم.
-به خاطر کمکت ممنون! اگه تو نبودي حتما یه بلایی
سرش میاوردن.
-شاید باید بهتر مراقب دارایی هات باشی! آدم چیزي
که دوست داره رو ول نمیکنه بره.
به دیوار تکیه دادم، دست مهیار رو با حرص پس زدم
که با اخم نیشگونی از پهلوم گرفت و کنار گوشم زمزمه
کرد.
-آروم بگیر دیگه، خوبه همین الان داشتن میکشتنش!
نگاه عصبیم رو به چشم هاي کارن انداختم. اون مرد
هنوزم نگاهش روي من بود.
نمیدونم با چه جسارتی جلوي کارن، بهم زل زده.
وقتی کارن با اخم هاي درهم و حالت جدي، بدون
جواب به متلکش، دستش رو جلو برد تا باهاش دست
بده، بالاخره نگاهش رو ازم گرفت.
-داداش کرونا اومده من دست نمیدم، میترسم ویروسی
باشی، منم بدنم حساسه مریض میشم!
ابروهاي کارن بالا پرید. بدنش حساس بود؟ با این
هیکل و ابعاد؟
نمیدونم چرا خندم گرفت.
دستش رو مشت کرد و همزمان گفت:
-میتونم بهت مشت بدم!
کارن متقابلا دستش رو مشت کرد و به مشت
مردونهاش کوبید.
-بابت مهمونیت و گانگستربازي که شد ممنون، روحم
شاد شد. فعلا خدافظ!
پشت به ما کرد و قبل اینکه بره، کارن یک قدم سمتش
برداشت و گفت: -آخر هفته بیا ویلاي من! میتونیم بقیه صحبت هامونو
اونجا بکنیم.
نگاهم رو تنگ کردم. درحالی که دست هاش رو تو
جیب شلوارش فرو میبرد، کمی گردنش رو به راست
متمایل کرد.
به سرتاپاي کارن نگاهی انداخت و بعد مکث طولانی
گفت:
-صحبتهامونو کردیم. فکر نکنم زر دیگه اي مونده باشه
واسه زدن.
اینبار مهیار دخالت کرد. من رو ول کرد و کنار کارن
ایستاد و با چاپلوس ترین حالت ممکن گفت: -آرشام جان یکم راه بیا سرجدت، شما نصف بیشتر
حرفاتونو نزدید. تازه بحث سهام ونوس مونده. سرجمع
شما نیم ساعت باهم صحبت کردید. من، دو روزه دهن
گوشی خودم و اون منشی بدبختو سرویس کردم واسه
یه قرار ملاقات کامل! حالا آخر هفته تو یه جاي بهتر
قرار بزاریم. امروز که نشد، خدایی این طوري نمیشه
که!
دربرابر حرف هاش نیشخندي زد طوري که دهن مهیار
بسته شد و آب گلوش رو قورت داد.
از در ورودي سه مرد تقریبا هم هیکل خودش داخل
اومدن و با دیدن آرشام به سرعت قدم هاشون اضافه
کردن.

نگاه آرشام چرخید از مهیار به کارنی نگاه کرد که به
سختی جلوي خودش رو نگه داشته بود و سعی میکرد
بی واکنش باشه.
کارن اهل التماس کردن نبود!
اهل خواهش کردن نبود!
نمیفهمم این مرد غریبه، که هم اسم پسر آریامنه و مثل
معنی اسمش محکم و استوار و زورمنده، چی داره که
کارن حاضر شده جلوش کوتاه بیاد؟
-همه چی مرتبه رئیس؟
چرخید به افرادش که نگران بودن سري تکون داد.
کت مشکی رنگش رو از دست طرف، گرفت و همون طور که لوتی وار روي دوشش میانداخت سمت در رفت
و بلند گفت:
-ساعت و آدرسو بفرست به گوشیم!
مثل برق و باد رفت و من حیران روي زمین سر خوردم
و به چهره برزخی کارن، که رفتن آرشام رو نگاه میکرد
خیره شدم.
چشم هام از فطر خستگی و بی حالی روي هم افتاد،
صداي کارن بالا سرم پیچید.
-یه جمع بندي کنید ببینم کدوم حرومزاده اي این
المشنگه رو به پا کرده.
بی توجه به بقیه خم شد، دست زیر پا و کمرم انداخت و بلندم کرد.
از اینکه تو بغلش بودم، حالم بد شد. دوست داشتم فرار
کنم ولی انقدر بی حال و شوکه بودم که تقلا نکردم و
همین سکوتم باعث شد کارن، حلقه دست هاش رو دور
بدنم سفت تر کنه. سرم رو به سینش چسبوند و زیر
گوشم گفت:
-طوري نیست، خودم مراقبتم.
*
جلوي خونه دستم رو ول کرد، درحالی که زودتر
میخواستم از دستش فرار کنم، لبخند زورکی بهش زدم
و گفتم:
-لازم نبود تا خونه منو برسونی، درحال ممنون. شبت بخیر!
خواستم درو ببندم که پاش رو بین در گذاشت و
همزمان درو با یک دست گرفت و اجازه نداد درو
ببندم.
-میخوام شب پیشت بمونم.
نگاهم رو تنگ کردم، با اخم و جدیت بهم اشاره کرد
کنار برم تا داخل بیاد.
-من حالم خوبه، نیازي نیست شب کسی پیشم بمونه.
درو هول داد، سینه به سینم ایستاد. مجبور شدم سرم
رو بالا بیارم و به صورتش نگاه کنم.
-ولی میخوام شب اینجا بمونم تا خیالم راحت بشه
خوبی. پس برو کنار یاس!
چشم بستم و به در تکیه دادم.
-اینجا خونه منه کارن، مثل اون قصرت نیست که اجازه
ورود و خروجم دست خودم نباشه.
دربرابر لحن پر حرصم روي لبم خم شد، از این حرکت
ترسیده عقب رفتم که داخل اومد و ریلکس درو بست.
-یعنی پسرعموت حق نداره بیاد خونهات و شب
بمونه!؟
با حرص به سینش کوبیدم که مچ دستم رو محکم
گرفت.
تقلا کردم و زیر لب غریدم:
- برو طبقه پایین بخواب. ولی اینجا نه!
-میترسی با من تنها باشی؟ میترسی بخوام کار اون
شبمو باهات تموم کنم؟

#پارت_30

چشم هاي خستم از شنیدن وقاحت حرفش گرد شد.
مردمک هام از به یاداوردن اون شب، به لرز افتادن و
نفس هام سنگین از سینم بیرون اومدن.
خودش رو جلوکشید. به حدي که مجبورشدم یک قدم
عقب برم، پام به مبل چسبید و کارن یکی از پاهاش رو
بین پاهام قرار داد. صورتش رو جلو اورد. ثانیه اي از
براق شدن چشم هاش وحشت وجودم رو گرفت. با حرص لب هاش رو نزدیک صورتم اورد و غرید.
-من اگه بخوام کار نیمه تمومم رو تموم کنم، مکان
واسم مهم نیست. تو خونه خودم، تو خونه تو، شده تو
خیابون و تو ماشین یه جوري ترتیبتو میدم که اصلا
نفهمی چیشد. پس انقدر منو پس نزن یاس! واقعا امشب
گوه زده شده تو اعصاب و روانم و اگه فقط یکم، رو
اعصابم راه بري بلایی به روزگارت میارم که آرامش
خوابیدنم از دست بدي!
کیش و مات!
همیشه دربرابر لحن خشن و نگاه وحشیش و تهدید
هایی که میدونستم برعکس مهیار و سیاوش پوچ و
توخالی نیست، خودم رو میباختم.
وقتی سکوتم رو دید بی هوا به عقب هولم داد، تعادلم
رو از دست دادم و با پهلو روي زمین افتادم و دردي تو
پام و کمرم نشست.
کلافه بالاسرم ایستاد، عصبانیت و خشم درونش هر
ثانیه بیشتر زبانه میکشید و من حتی یک صدم ثانیه
نمیدونستم چرا انقدر عصبیه!
به موهاش کلافه چنگ زد. نگاهی به هیکل پخش زمین
شدم انداخت. از حالت نگاهش که مثل یک موجود بی
ارزش بودم، بدم میاد.
نگاهم رو ازش دزدیدم، دستم رو زیر تنم کشیدم. به
این حرکاتش عادت داشتم، وقتی عصبی میشد به هیچ
کس رحم نمیکرد. حتی اگر اون طرف من بودم!
-پاشو یه لیوان اب به من بده، در اتاق پدربزرگتم قفل
کن، نمیخوام صداي نفس هاشو بشنوم.
چیزي نگفتم، ناراحت بودم ولی انقدر از جونم سیر
نشدهام که باهاش دهن به دهن بشم.
آدم از یک جایی به بعد خسته میشه!
از جام بلند شدم، درحالی که پهلوم کمی درد می کرد،
کیفم رو روي مبل انداختم و زیر نگاه غوغاکنندش در
اتاق بابا فرهاد رو قفل کردم.
وارد اشپزخونه شدم، لیوان کریستالی بلندي از داخل
کابینت ها برداشتم و از شیر آب پرش کردم.
کارن از آب یخ بدش میاومد!
از چیزاي خنک کلا بیزاره، بچه تر که بودیم بابام برام
بستنی میخرید. یادمه به کارن هم میداد ولی اون هیچ
وقت نمیخورد. میگفت از چیزاي خنک بیزاره!
لیوان رو جلوش گرفتم، درحالی که به مردمک هاي
گریزونم خیره بود لیوان رو از دستم گرفت.
-شب تو اتاق خودت بخواب، من تو هال میخوابم.
پشت بهش کردم و خواستم برم که صداي دو رگش
وادارم کرد چند ثانیه صبر کنم.
-متاسفم یاسمن، نمیخواستم هولت بدم.

لبم رو بهم فشار دادم، بغض کردم. تو لحن صداش حتی
پشیمونی موج نمیزد. فقط میخواست یک چیزي گفته
باشه.
-یه چیزي ازم بخواه یاس! یه چیزي که بهت بدم.
چرخیدم.
بغضم رو قورت دادم. روي مبل تک نفره لم داده بود و
درحالی که لیوانش رو بین انگشت هاش فشار میداد
مستقیم نگاهم میکرد.
دلم میخواست بگم از زندگیم برو بیرون!
-میخوام برم دانشگاه. ترم قبلی به خاطر تو مرخصی گرفتم.
نگاهش رو تنگ کرد.
-یه ترم به خاطر تو مرخصی رد کردم ولی الان میخوام
برم، خونه حوصلم سر میره. میذاري؟
دستی دور دهنش کشید. سفیدي چشمش پر از رگه
هاي قرمز بود.
-دلم ویسکی میخواد.
اخم کردم.
-تو خونه من، حق نداري مشروب بخوري!
خندید.
-چرا!؟ خونت نجس میشه؟ یا به توصیه ننهات عمل
میکنی!؟ یا شاید یه وقتایی سجاده مامان بزرگتو
برمیداري و توش نماز میخونی؟ کدومش دقیقا؟
دست به سینه جلوش قد راست کردم. با لحن ملایمی،
طوري که تحریک نشه گفتم:
-هرچی که هست، همون طور که من به قوانین خونهات
اهمیت میدم، توام به خونه من و حریم شخصیم اهمیت
بده.
بلند تر خندید.
از صداي قهقهاش لبم رو گاز گرفتم. تمسخر تو
نگاهش موج میزد.
-اوکی یاس، نمیخورم! درمورد دانشگاهم فکر میکنم
بهت میگم. حالا برو بخواب! چون اگه همین طوري
تخس نگاهم کنی رو همین مبل چپهات میکنم.
ابروهام بالا پرید، پایین مانتوم رو چنگ زدم.
-برو یاس، نمیخوام با تن و بدنت خودمو اروم کنم. پس
بکپ!
یکی نیست بهش بگه چرا پس میخواي شب اینجا
بمونی؟
مجبوري مگه؟ مرتیکه کثافط!
پشت بهش وارد اتاق شدم و درو پشت سرم قفل کردم.
نگاهم رو به تراس انداختم. خرگوش و همستري که
سارا برام فرستاده، جلوي شیشه تراس کز کرده نگاهم
میکردن.
با یاداوري اینکه فراموش کردم در قفسشون رو باز
بزارم تا برگردن تو خونه یکی کوبیدم به پیشونیم.
-هوش و حواس واسه من نمیذاره.
جفتشون رو تو قفس برگردوندم. به کبوترم سر زدم.
خسته بودم و دلم میخواست بخوابم ولی حضور کارن تو
خونه یک جورایی مانع از خواب راحت میشه!
شقیقه ام تیر میکشید. سوالات متعددي تو ذهنم جولان
میداد و هر ثانیه یک جفت چشم عسلی مثل لنز دوربین
تو صورتم میخورد.
نگاه اون مرد، خاص بود. یک رنگ خاص، چشم هاي
خاص! شاید هم یک دیدار خاص...
-چرا یادم رفت ازش تشکر کنم!

#پارت_31

"آرشام"
با یک دست فرمون رو نگه داشتم و با دست دیگه
گوشیم رو تو حالت اسپیکر قرار دادم. قبل اینکه چیزي
بگم صداي فریاد مردونش تو گوشم اکو شد.
-سگ تو روح اجدات بیاد. بزن بغل نمیتونم بهت
برسم.
از آینه جلو، ماشینش رو دیدم. بیشتر پام رو روي گاز
فشار دادم و از شنیدن صداي موتور ماشینم، لبخند
تلخم رو بیشتر کش آوردم.
-سگ تو روح خودت که با دویستو شیش دنبال فِراري
افتادي. بیا برو آبروم رفت. میخواي بیاي با یه چیز با
کلاس بیا. اون لگن چیه زیر پات؟
بی توجه به لحن ملایمم فریاد کشید.
-آرشام نگه دار صحبت کنیم. دِ چته نوکرتم؟ رفتی
دیدن سروندي چیشد؟ افسار پاره کردي تو جاده ساوه
داري ویراژ میدي؟ کم کن سرعتتو! به خدا نگه نداري
از پشت میکوبم به نازي جونت.
آرنجم رو لبه پنجره چسبوندم. چشم هاي اون دختر
جلوي صورتم راه میرفت.
-میتونی بکوب!
پام رو تا آخر روي گاز فشار دادم. یک جوري خیابان
رو دور زدم و انداختم تو جاده فرعی که صداي نعره
هاي ماشینم تو کل شهر پیچید.
-آرشام، سعید گفت حالت خوب نیست، افرادتو ول
کردي کجا رفتی؟ نگه دار جون اون عمت میترسم
تصادف کنی بی پدر!
به چشم هاي قرمزم از داخل آینه نگاه کردم. صورتم
ملتهب بود و هنوزم بوي عطر تن اون دخترك توي
بینیم پیچیده.
-خفه شو میلاد. برو ور دل زنت بکپ، دنبال من نیا. خبر
مرگت شب جمعهاست مرتیکه بی بخار. یکم زنداري
یاد بگیر. اون دختر به چی تو دلتو خوش کنه اسکول!
-آرشام!
گوشی رو قطع کردم.
فرمون رو چرخوندم. با عوض کردن مسیر و چندتا لایی
کشیدن گمم کرد.
خودمم گم شدم. درون خودم، درون شهر، درون
تاریکی...
من گم شدم. خیلی وقته گم شدم. تو یک تاریکی بدون
پایان قرار گرفتم. تو یک دنیاي تاریکِ بدون ستاره!
بدون ماه، بدون منظومه شمسی!
من نابود شده ایم که امشب با دیدن قهوه چشم هاي
یک نفر تا مرز جنون دارم پیش میرم.
جلوي خونهام نگه داشتم. پاهام توان حرکت کردن
نداشت. ماشینم رو به حال خودش ول کردم و سوئیچم
رو به نگهبان دادم.
نگهبانی که از دیدن سیاهی ماشین، عاشق تمام سیاهی
هاي دنیا میشد و هرشب منتظر بود یک گوشه پارکینگ
رو به این سیاهه خواستنی اختصاص بده.
-شبتون بخیر جناب سلحشور!
از حرفش خندم گرفت، بخیر؟ روزگار من به خیر
نیست. پله هارو با کمري خم شده و چشم سوزناك بالا
رفتم.
در واحدِ موقتم رو باز کردم و وارد خونه اي شدم که
هیچ *** منتظرم نیست و غرق تاریکیه!
-واسه چی انقدر شبهیش بودي!؟

بدون روشن کردن چراغ ها صاف سمت پنجره رفتم.
سمت آسمون تاریک، سمت خدا! همون خدایی که باهام
قهره، همون خدایی که من رو به هیچیش حساب
نمیکنه.
همون خدایی که هرچی خواستم نداد، همون خدایی که
هرچی داشتم گرفت!
سرم رو بلند کردم. قلبم سنگین بود، نفس هام سنگین
بود. داشتم خفه میشدم.
-دنیات جاي من نیست؟ دنیات واسه من خار داره؟
واسه همه آره، واسه منم آره؟
چیزي به سنگینی سال ها غم تو گلوم چمبره زده.
به آسمون نگاه کردم، انگار با بی رحمی بهم دهن کجی
میکرد.
-خوشت میاد آزارم بدي؟ هوم؟ یکی آفریدي،
ندادیش، گفتم دیر کردم. گفتم نشد، گفتم صلاح
نیست. این یکی دیگه چی میگه لامصب؟
تو فراق، کمر امیدم شکست، جفا دست آمال رو بست.
حالا بعد این همه مشقت خدا داشت بازیم میداد.
بازیم میداد که چی بشه؟
-به خدا خستم...نگو بازم خواب جدید دیدي. خودت
شاهدي دهن بنده هاتو چه طور سرویس کردم که الان
اینجام. الان میخواي باور کنم دعاي عشق نافرجامم گرفته؟
وا رفته روي زمین زیر پنجره، زیر آسمون خدا نشستم.
بدنم سست شد و دلم داشت پر پر میشد، پس کلم رو
به دیوار چسبوندم.
صداش توي گوشم بود، صداي دخترونه و مهربونش،
صداي خجالت زدش وقتی بهم زل زد و گفت《تو
لیاقت یکی بهتر از منو داري》
خندم گرفت، بطري زهرماریم دم دستم بود. من
نخورده ام با یاد چهرش مست میشدم. بین دست هام
گرفتمش و کمی از تلخی درونش رو چشیدم. صداش،
اون صداي ناروك و خجالتیش، اون حالت نگاهش!
لعنت بهت که روز عروسیت انقدر خوشگل شدي. لعنت
به من که وقتی فهمیدم عاشق رفیقمی بازم حسم رو
سرکوب نکردم. لعنت به تو!
بازم سرکشیدم، گلوم میسوخت، معدم میسوخت. بوي
تندش بینیم رو آزار میداد. انقدر خوردم که احساس
حالت تهوع بهم دست داد. گرمم شد، داغ کردم.
وجودم لابه لاي اون جمله هاش سوخت!
《یکی بهتر از من نمیخواي؟》
-نه لعنتی، نمیخوام!
بطري شکست، آخرین محتواش روي زمین ریخت.
سرم تیر میکشید.
《دعا میکنم یکی شبیه من گیرت بیاد.》
-چقدر شبیه لامصب؟
خندم گرفت. زانوم رو بالا اوردم و دستم رو بهش تکیه
زدم.
-قرار بود یکم شبیه باشه! یکم...
زمزمه می کردم، با خودم. با خداي خودم، با خدایی که
انگار یک بار به دعاي یک نفر عمل کرده.
-دمت گرم اوسکریم. دعا و حرف هاي منو به پراي
جبرئیل میگیري بعد حرف هاي اون دخترو اجابت
کردي؟ کرمتو شکر!

#پارت_32

پس کلم رو به دیوار چسبوندم و چشم بستم، معدم
جوري به سوزش افتاد که انگار اسید خوردم. با اومدن
مایه اي گرم تا نزدیکی حلقم از جام بلند شدم و سمت
سرویس بهداشتی دویدم.
**
روي صندلی لم دادم، چشم هام بسته بود. حتی توان باز
کردن پلک هام رو نداشتم. انقدر خسته بودم که دلم
میخواست یک عمر بخوابم. بخوابم و خواب اون رو
ببینم. خواب داشتنش!
یک خوابی که توش خیالم راحت باشه که عشقم فقط
مال منه، نه مزاحمی هست، نه نگرانی از آینده و نه حتی
ترس از مرگ و رها شدن.
آب گلوم رو قورت دادم دست هام رو درهم قلاب
کردم و روي شکمم نگه داشتم.
-نمیخواي صحبت کنیم؟ یه چیزي بگو پسرم، از دیروز
یک کلمه ام حرف نزدي.
بدون باز کردن چشم هام آهسته گفتم:
-کی بهت خبر داد بیاي اینجا رحمت جان؟
-میلاد زنگ زد!
خندیدم.
صداي قدم هاش تو گوشم پیچید. به نشانه احترام و
ارزشی که براش قائل بودم به بدن سست و کرختم
تکون دادم. صاف نشستم. دست هام رو روي میز کارم
به صورت تکیه گاه قرار دادم و بهش زل زدم.
-تو حالت خوب خوب نیست، آرشام چند ساله
میشناسمت؟ چند ساله زیر دستم بزرگ شدي؟ از وقتی
برگشتی یه مرگت هست. میگم بیا بیمارستان خودم
کاراتو ردیف میکنم مریض ویزیت کنی میگی نه!
چیکارت کنم اخه؟
دستی دور دهنم کشیدم. از دیشب که اون زهرماري رو
کوفت کردم مدام حالت تهوع داشتم و نتونستم چیزي
بخورم.
لب هام خشک شده بود و حالت این بیابون گرد هارو
داشتم.
-فکر نکنم بیمارهات دلشون بخواد زیر دست یه گرگ
ویزیت بشن استاد! میخواي بیام بخش حراست؟ هرکی سروصدا کرد یه تلفن بزن واست پارش کنم!
اخم، ابروهاي سفید و پرپشتش رو درهم تنید. نگاه
تندي بهم انداخت و روي میزم خم شد.
-من با تو چی کار کنم؟ هان؟ خودت بگو!
چنگی به موهام زدم، هنوزم چشم هاي قهوه اي اون
دختر جلوي چشم هام جولان میداد و دلم میخواست تا
خود صبح به یاد تلخی نگاهش مشروب کوفت کنم.
-یه کار ازت بخوام برام میکنی؟
از شنیدن حرفم سري به معنی آره تکون داد و با
اشتیاق نگاهم کرد.
دستم رو زیر چونم گذاشتم، نامحسوس منگنه رو از
زیر دستش کنار کشیدم و پوشه هام رو نزدیک دستش
قرار دادم و با لحن ریلکسی گفتم:
-یه عمه دارم، میگیریش؟ دنبال شوهرم براش!
چشم هاش گرد شد، با حرص نگاهم کرد که تک خنده
اي کردم و گفتم:
- میخواي من در عوضش عمتو بگیرم بی حساب بشیم.
به خدا انقدر دست پختش خوبه! فقط مشکل شنوایی و
بینایی داره که فکر کنم به کارت بیاد، میتونی
بپیچونیش!
-زهرمار!
پوشه هارو چنگ زد و یک جوري کوبید تو سرم که
موهام، از حالت قبلش هم بهم ریخته تر شد.

-پسره لندهور، من چی میگم تو چی میگی! منو باش
نگران کیم، به خاطر تو بیمارستانو ول کردم اومدم. بعد
تو عمتو بهم میندازي؟
گردنم تیر کشید. حتی صداي بلندش روي مغزم راه
میرفت. دگمه هاي اول پیراهنم رو باز کردم که نگاهش
روي پوست قرمز شده سینم موند.
نفسم درنمیاومد. نگران نگاهم کرد که به صندلی تکیه
دادم و گفتم:
-نه بیمارستانو به خاطرم ول کن، نه نگرانم باش. حالم
خوبه برو به زندگیت برس.
خواست چیزي بگه که با باز شدن در و ورود سر زده
سعید، پوشه هارو صاف پرت کردم سمتش که جاخالی
داد و داد زد.
-بزار بیام تو بعد بزن!
-مثل یابو نیا تو، نمیبینی استاد دانشگاهم تو اتاقه؟ شاید
من شلوار پام نبود.
سعید جلوي در ایستاد، رحمت جدي نگاهم می کرد و
سعی می کرد نخنده.
-استادت تو اتاقه، بعد چرا شلوار پات نباشه؟ مگه چی
کار میکنید؟
به بسته آمپول هایی که برام اورده بود اشاره کردم و پس سرم رو به پشتی صندلی چسبوندم.
-امپول اورده، شاید خواستم همین کف بخوابم بزنه
واسم!
خندش رو قورت داد.
سرش رو پایین انداخت، موهاي پرکلاغیش روي
پیشونیش شلخته وار ریخت.
-شرمنده رئیس ولی کارم واجب بود، سري بعد حتما
در میزنم.
بی حال نگاهش کردم. رحمت دست به کمر عقب رفت
و روي صندلی نشست.
-بنال عزیزم.
جلو اومد، فلشی رو سمتم گرفت و ضمن اینکه یک
پاکت سفید رنگ رو از جیب کتش درمیاورد گفت:
-اموال سروندي بیشتر از چیزیه که بشه فکرشو کرد.
تمامش ارث و میراث پدربزرگشه. بزرگترین مجتمع
تفریحی تو تهران جزو اموالشونه. مجتمع ونوس!
برگه رو سمتم گرفت. بی حوصله نگاهی به اطلاعات و
امار دقیقش انداختم.
-فقط مشکل اینه یارو دخل و خرجش باهم نمیخونه.
سرم رو بالا اوردم و به چشم هاي مشکیش خیره شدم.
-بیشتر توضیح بده.
روي صندلی نزدیک رحمت نشست. خستگی از چهرش
میریخت ولی با این حال با لحن هیجان زده اي گفت:
-مثلا هفته پیش دوتا کامیون مواد غذایی کنسروي به
قیمت عمده خرید. یا دو روز پیش ست کامل لوازم آرایشی سفارش داد به مقدار زیاد! درحالی که اینا اصلا
به دردش نمیخوره.
آخر ماه هم چندتا کامیون جنس میفرسته دبی! معلومم
نیست بار کامیون ها چیه.
برگه هارو روي میز گذاشتم و جدي نگاهش کردم.
- یعنی قاچاقه؟

#پارت_33

دستی دور دهنش کشید. یک جوري نگاهم کرد که
خودم صدتا کلمه آره رو از حالت نگاهش استخراج
کردم.
- امشبم دعوتت کرده. مهیار زنگ زد و با کلی خواهش
و التماس خواست امشب بري خونه اش! نظر منو بخواي
میگم نرو، طرف خیلی مشکوکه میترسم واست دردسر
درست کنه.
به گلدون گل هاي رز قرمزِ روي میز خیره شدم. قطعا
عقل حکم میکنه که نرو ولی چیزي از اعماق وجودم
فریاد میزد و من رو به رفتن تشویق میکرد. رفتن به
خاطر دوباره دیدن اون چشم هاي قهوه اي، دوباره نگاه کردن به اون فیس عروسکی و اندام ظریف، دوباره به مرز جنون رسیدن و بعد چند سال تا سرحد مرگ مست
کردن و من، روانیم! روانیم که دلم میخواست برم خونه
کسی که یک روده راست تو شکمش نیست، به قصد
دوباره دیدن دختري که احتمالا تو تملک گرگ
دیگریه...
من قطعا یک روانی تمام عیارم!
-نمایشگاهو بسپر به بچه ها، رحمتم یکی برشگردنه
بیمارستان.
از جام بلند شدم، سعید هاج و واج نگاهم کرد.
-میخواي بري؟ واقعا از چیه اون یارو خوشت اومده؟
پشت بهش سمت آینه رفتم، به چهره خودم که خالی از
آرامش و بی قراري بود خیره شدم.
-از خودش نه، ولی از چیزایی که داره چرا! یه سر
میزنیم برمیگردیم.
-آرشام؛ خبریه؟
پیراهنم رو آروم دراوردم و در جواب لحن پر از نگرانی
رحمت لبخند بی حسی زدم، و گفتم:
-امیدوارم بشه!
***
-چیز دیگه اي لازم ندارید قربان؟
سري به معنی نه تکون دادم. دستم رو زیر چونم
کشیدم و به سالن بزرگ و لوکس ویلا که به طرز خیلی
شیکی چیده شده بود، نگاه کردم. مهیار و سعید یک
کله داشتن زر میزدن و گوشم از حرف هاي چرتشون داشت منفجر میشد.
نگاهم رو به اطراف انداختم، هیچ *** شبیه کسی که به
خاطرش اومدم نیست. انگار اصلا اینجا زندگی نمیکنه!
با کلافگی به صندلیم لم دادم که دستی روي رون پاهام
ویراژ رفت.
به دختر روبه روم زل زدم.
چشم هاش آبی بود! خط چشم گربه اي که به طرز
ماهرانه اي چشم هاش رو خمار نشون میداد.
موهاي لخت مشکی که روي سرش یک تل مشکی با
دوتا گوش پشمالو قرار داشت.
این کارن احتمالا روانیه!
من چشم قهوه اي میخواستم که با خجالت و سربه
زیري از کنارم بی تفاوت رد بشه و جواب سوالام رو با
تخسیت تمام نده!
-شما مهمون ویژه کارن نیستید؟
خودش رو جلو کشید به اندام تو پرش که تو لباس هاي
تنگ مشکی بدجور تو چشم میاومد نگاه خنثی و بی
حسی انداختم. پوست سفیدش بوي شیرین عطر
کارولینا هررا212 رو میداد.
جلوتر اومد، نگاه کارن از بالاي پله ها روي هیکلم و
واکنشم میچرخید و منتظر بود تا از هر حرکتم یک
برداشت جدا بکنه.
- شمام احتمالا گربه مجلسی؟

با ناز خندید، زیر نگاه کارن اخم کردم و اجازه دادم
جلوتر بیاد. پاهام رو کمی از هم فاصله داد و صاف روي
رونم نشست و زیپ شلوارم دست کشید.
- لب ترکن واست دم تکون میدم.
حرارت تنش بالا بود، برعکس من که چشم و قلب پر
نیازم در عطش دوباره دیدن اون صورت دخترونه
درحال سوختن هستن.
-اسمت چیه؟
-کتی!
روي هیکلم خم شد، به قفسه سینم دست کشید و
کرواتم رو بین انگشت هاي کشیدش گرفت.
-چیزي لازم دارید واستون بیارم آقا؟
دربرابر لحن پر از ناز و عشوه اش که نزدیک صورتم
نجوا میکرد و خودش رو روي پام تکون میداد،
نیشخندي به روش زدم.
صددرصد اومدن من به این خراب شده اشتباه محض
بود.
-لبات چه طعمیه؟
درحالی که چشم هاش برق میزد، لب هاش رو غنچه
کرد. نگاه کارن تنگ شد، جام مشروبش رو محکم تر
بین دست هاش فشار داد.
با هر نگاهش میتونستم برنامه ریزي جدیدش رو ببینم.
-اوم، میخواي امتحانم کنی؟
پس کلم رو به تاجی مبل چسبوندم، با نفرت دستم رو
پشت گودي کمرش بردم. از خدا خواسته صورتش رو
جلو آورد و به لب هام خیره شد و با لحن هاتی زمزمه
کرد.
-خیلی دلم میخواد زیر تن یک آلفاي جذاب مثل شما
باشم.
ابروهام بالا پرید.
چه بی ریا و بدون سیاست و ظرافت! چه سریع رفت سر
اصل مطلب!
صورتش رو جلو کشید، لب هاش در تمناي بوسه اي
کوتاه با زبونش تر شد، قبل اینکه به میل درونیش برسه از پشت گردنش رو محکم گرفتم که سرجاش ثابت
موند.
-از لوندي چیزي کم نداري ولی بدون، آلفا با یه گربه
خیابونی نمیخوابه عزیزم.
متعجب و گیج نگاهم کرد که به عقب هولش دادم،
تعادلش رو با اون کفش هاي بلند از دست داد و صاف
جلوي پاهام زمین افتاد.
-یه جا دیگه میو میو کن، من اشغال گوشت ندارم بهت بدم.
صداي خنده کارن بلند شد. دخترك پخش زمین شده، با بهت و تعجب نگاهم می کرد.
با نزدیک شدن کارن، فوري بلند شد. مثل گربه هاي
ملوس خودش رو به پاي کارن مالید و سمت پله ها
رفت.
-هرکسی کتی رو رد نمیکنه، تو کارش یهدونه است.
واسه یه شب امتحانش نمیکنی؟
روبه روم نشست. برخلاف من تیپ اسپرت میزد و
همین جون تر نشونش میداد.
دستی دور دهنم کشیدم و با لحن محکمی گفتم:
-واسه ارضاي جسمم دنبال هرزه نمیگردم.
خندید، سري تکون داد.
-حتما باید باکره باشه؟

#پارت_34

به چشم هاي مرموزش خیره شدم که چه طور موذیانه
جلو میاومد. لبخندي به پهناي صورتم زدم. صاف
نشستم و درحالی که زیر چشمی به دختراي اطرافم
نگاه میکردم تا شاید بازم صاحب اون چشم هارو ببینم،
با لحن مغرورانه اي گفتم:
-جنس دست دوم به کار من نمیاد. اگه ناب نباشه توفم
بهش نمیاندازم. ولی انگار واسه تو مهم نیست! بهت
پیشنهاد میکنم اگه میخواي رئیس خوبی باشی دنبال
چیزاي ناب بگرد، لاشی بودنو همه بلدن.
اخم هاش کم کم درهم رفت. دستش مشت شد. قانون
بازي رو بلد بود ولی احساس میکردم اهدافش بیشتر از
یک سردسته خوب بودنه!
-تو دنیاي ما همخوابی با دخترا جزو روند زندگیمونه.
خونسرد جامم رو بین انگشت هام گرفتم، سعید و مهیار
با کنجکاوي نگاهمون میکردن. تو نگاه سعید نگرانی
موج میزد ولی همچنان پابه پاي من اومده بود و صداشم
درنمیاومد.
-دیگه هرشب با یکی خوابیدن که جزو روند زندگیمون نیست.
متلک کلامم رو به وضوح روش اثر گذاشت. دستش
مدام بازو بسته میشد ولی عمیقا سعی میکرد خونسرد
باشه.
خیلی ریلکس کمی از نوشیدنی جامم رو مزمزه کردم و
ادامه دادم.
-اگه جفت نداري یکیو پیدا کن، اگه داري که باید بگم
درس اول ماهیت چیزي که هستیو فراموش کردي. اگه
به جفتت وفادار نباشی، افرادت بهت وفادار نخواهند
بود.
از جام بلند شدم، سعید هم به پام بلند شد و دستی به
کتش کشید. مهیار کم مونده بود دو دستی بکوبه تو سر خودش!
اشتباه کردم اومدم.
دیدن کارن چیزي که دلم میخواست نبود!
-خودت چی؟ جفت داري؟
دربرابر سوال آروم و پر از حرصش نگاه ریز شده اي
بهش انداختم و زیر لب گفتم:
-داشتم ولی مرد!
ابروهاش بالا پرید، بی توجه به چهره گیجش سمت در
قدم برداشتم و همزمان که دستم رو تو جیب شلوارم فرو میبردم گفتم:
-شب بخیر جناب سروندي، احتمالا دیگه همدیگه رو
نمیبینیم. گروه خونی شما و دارو دستهات به من
نمیخوره!
سالن تو سکوت فرو رفت، کسی حرفی نمیزد ولی
میتونستم نگاه عصبی و پر حرص کارن رو کاملا از
پشت سرم حس کنم.
واسه خروج از این خونه قدم هاي سریع تري برداشتم
و عجله اي به کار بردم که انگار بچم رو گاز مونده.
سعید تقریبا پشت سرم دوید تا شونه به شونم قرار
گرفت. به نیم رخ عصبی و کلافهام نگاه کرد و قبل اینکه
حرف بزنه، زیر لب غریدم.
-از دختره چی دراوردي؟

دستی به ته ریشش کشید. سمت فراري مشکی رنگم
که گوشه دیوار پارك شده بود رفتم.
-اگه بگم هیچی فحشم نمیدي؟ انگار اینجا اصلا زندگی
نمیکنه، افراد این خونه راجبش چیزي نمیدونن! مطمئنی
مهمونی، چیزي نبوده؟
جلوي ماشینم ایستادم، گره کرواتم اذیتم می کرد، به
چهره نگرانش نگاهی انداختم و گفتم:
-حتی اسم و فامیلشم نتونستی بفهمی؟
سري به معنی نه تکون داد و همزمان خودش رو عقب
کشید تا چند مرد دیگه از کنارش رد بشن، براي ثانیه
اي بوي اشنایی توي بینیم پیچید.
تو تاریکی شب و صداي تکون خوردن درخت ها تو
مسیر بادي که درست به صورتم میخورد، بوي
فلولمینات جیوه خیلی کمرنگ به سیستم بویاییم
برخورد کرد.
نگاهم رو تنگ کردم و به رفتن اون دو مرد خیره شد.
نگاه مشکوکشون بهم و پچ پچ کوتاهشون شاخک هام
رو تکون داد.
-بعدا حرف میزنیم، سوار شو بریم.
دهن نیمه بازش رو بست. انگار فهمید یک چیزي
هست. سوار ماشین شد، خودمم سریع پشت فرمون
نشستم و از ویلاي بزرگ سروندي خارج شدیم.
پام رو تا آخرین جاي ممکن رو گاز فشار دادم، سرعت
ماشین هرثانیه بیشتر میشد و سعید نگران مدام پشت
سرمون رو نگاه میکرد.
-دارن دنبالمون میان. زنگ بزنم بچه ها؟
سري به معنی نه تکون دادم، فرمونو چرخوندم و سمت
خارج تهران روندم.
-به کسی زنگ نزن، اسلحه آوردي با خودت؟
سري به معنی آره تکون داد. از آینه متوجه عقب
افتادنشون بودم. درحالی که هرثانیه به سرعتم اضافه
میکردم، با لحن آروم ولی عصبی گفتم:
-یه کیف زیر صندلی هست. توش سیم چین باید باشه.
چشم هاش گرد شد. ماشین رو از جاده خارج کردم.
-زودباش سعید، مثل ببعی نگاه نکن.
هول کرده خم شد و کیف دستی کوچیکم رو بیرون
کشید. ماشین رو تو خاکی نگه داشتم. کرواتم رو
دراوردم و حینی که از ماشین پیاده میشدم گفتم:
-پیاده شو...
در ماشین رو ول کردم، کتم رو دراوردم و جلوي ماشین
زانو زدم.
-آرشام چی کار میکنی؟ ممکنه برسن باید بریم.
جلوي ماشین چیزي نبود، بلند شدم و حینی که به جاده
خلوت نگاه میکردم پشت ماشین زانو زدم.
-ده دقیقه با ما فاصله دارن، اگه الان بریم مرگمون حتمیه.
گیج کنارم ایستاد.
دستم رو پشت چرخ هاي عقبش کشیدم که با لمس
چاشنی زیر لب به جدواباد کارن فحش دادم.
- اي من رید*م به اون قبر نداشتت!
-چیشده؟
کتم رو دراوردم انداختم بغلش، و تا جایی که میشد زیر
ماشین خم شدم.
-بمب کار گذاشته.
-یا امام زمان! باید بریم، بلند شو!
دربرابر داد پر از ترسش با اخم نگاهش کردم و گفتم:
-من نازیمو ول نمیکنم.

#پارت_35

دربرابر صراحت حرفم چشم هاش در حد گردو گرد
شد. با دهن باز بهم نگاه کرد. فرصت نداشتم به
قیافهاش که هر لحظه شبیه آدم هاي تشنجی میشد نگاه
کنم. کیف رو ازش گرفتم، به خاطر جاده نمیتونستم
زیر ماشین خم بشم. از تو کیفم آینه اي دراوردم.
یقه سعید رو گرفتم، جوري که کنارم زانو زد. آینه رو
دادم دستش و زیر چاشنی، طوري بتونم ببینم چیه
نگهش داشتم.
-صاف بمون تکونم نخور.
-آرشام جان من، سرجدت بیخیال شو. من بمیرم واست
یه ماشین میخرم بیا بریم.
سیم چین رو برداشتم. تایمرش روي هفتاد ثانیه
شمارش گرفته. سعید از دیدن زمان باقی مونده با
وحشت سمتم خم شد.
-یا امام هشتم، مرگ من بیا بریم الان منفجر میشه. بیا
به خدا برات دوتا فراري میخرم.
خونسرد، دربرابر حال پر از تنش و اضطرابش، باتري
پشت چاشنی رو لمس کردم.
-تو پول چرخ اینو نمیتونی بدي، میخواي لنگشو بخري؟
بعدشم من نازیمو ول نمیکنم.
دهنش خشک شد.
با ترس نگاهم کرد، دستش رو کج کردم تا راحت تر
ببینم.
-اي توف به این نازي جونت بیاد، لعنتی تو که متخصص
خنثی کردن بمب نیستی!
نفسش داشت قطع میشد.
نفس عمیقی کشیدم، با قلبی که آروم میتپید و از مردن
نمیترسید.
-نه نیستم.
شمارش روي چهل ثانیه رسید. عرق از سرو صورت
سعید شره میکرد. بی هوا داد زد.
-دِ اگه بلد نیستی چیکار میکنی؟
سرم رو دولا کردم و ریلکس جواب دادم.
-دارم مخلوط کن درست میکنم، کوري مگه نمیبینی چه
غلطی میکنم؟
-ما الان میمیریم. اون بترکه پودر میشیم هم من، هم
نازي جونت. من نمیخوام دلیل مرگم نجات فراري
نارنین تو باشه!
شمارش روي بیست ثانیه، آب گلوش رو پرصدا قورت
داد. سیمی که میخواستم رو پیدا کردم. تا جایی که
میشد دولا شدم.
-سعید پاشو برو، اگه ترکید حوصله ندارم تو جهنم
تحملت کنم.
-آرشام...
سیم رو دیدم، با دست گرفتمش، شمارش روي پنج...
چشماي اون دختر، لبخندش، تنفر نگاهش روي کارن...
کارنی که میخواد من رو بدون دلیل بکشه.
-لامصب بجنب!
سیم رو قطع کردم. عدد دو ثانیه ثابت موند. سرم رو
عقب بردم. عرق از گردنم شره میکرد. با قلبی که
سنگین بود، نفسی که از قلبمم سنگین تره! نشستم و
بدنم رو عقب کشیدم. سعید مثل آدم هاي خنگ تا کمر
زیر ماشین خزید، با دیدن عدد ثابت چاشنی همون زیر
غش کرد.
- الهی این عمت برات حلوا بار بزاره! بی نازي بشی که
به خاطر این لگن داشتی جفتمون رو به دیار باقی هول میدادي!

روي خاك خودش رو کشید.
به چشم هاي قرمز و خون افتادم نگاه پر حرصی
انداخت و داد زد.
-بی شرف تو که گفتی بلد نیستم!
به فیس سفید شدش لبخند کجی تحویل دادم.
-خب بلد نیستم، دروغ نگفتم.
با دست به زیر ماشین اشاره کرد و با حرص ادامه داد.
-پس چه طوري غیرفعالش کردي؟ هان؟ توف مالیدي
بهش؟ فوتش کردي؟ آرشام این بمبه! بمب میدونی چیه؟
بینیم رو بالا کشیدم. پس کلم رو به در ماشینم
چسبوندم. به جاي جواب دادن به سوال هاش که از
روي ترس و هیجان زیاد بیان میکرد خونسرد گفتم:
-کارن میخواد باهام بازي کنه...
ساکت شد. آرنجش رو زیر تنش کشید. کت خاکی و
کثیفم رو تو بغلش گرفت. به هیکل نسبتا درشتش نگاه
کردم.
-به نظرت جوابشو بدم یا زوده؟
-دنبال شر میگردي؟
اخم هام رو درهم کشیدم.
شر؟
تو این سال هاي زندگیم و مصیبت هایی که سرم اومده،
یک جوري خارمادر شر جلوي چشمم بندري زده که
اینا برام، حکم پفک نمکی رو داشت.
از جام بلند شدم. از دور میتونستم چراغ هاي ماشین
هارو ببینم.
- یه اطلاعات دقیق از این حرومزاده میخوام. جز به جز
گوه هایی که خورده. یه آمارم از اون دختره دربیار ببین
چیکارشه!
سرش رو بلند کرد. با حرص لب هاش رو بهم فشرد.
چهره نمکی داشت، وقتی از دستم حرص میخورد یک
وقتایی دلم میخواست بهش بخندم.
-کارنو میتونم درك کنم، فازت چیه دنبال اون دختره
اي؟ تو دختر میخواي بیا خودم واست خوبشو جور کنم.
چند وقته رابطه نداشتی؟ قدرت بدنیت کم نمیاد؟ من
همین الان چهارکیلو وزن کم کردم.
دست به سینه بالاسرش ایستادم. به شلوارش اشاره
کردم و گفتم:
-بپا وزن اضافه نکنی، اگه خودتو خراب کردي نشین تو
ماشین، صندلی هاش کثیف میشه!
یکی کوبید به پیشونیش، با عاجز نگاهم کرد.
-چیه؟ بد نگاه میکنی! ماشینمه پول علف خرس نیست
که، میدونی چقدر خرج کردم تا تونستم اینو از خارج
بیارم ایران؟ اصلا میدونی چقدر خرج روکشش کردم؟
لب هاش کش اومد، با وجود حرص و عصبانیتش
خندید. دستی به گردنش کشید و با لحن لرزیده اي که
هنوز آثار ترس داخلش بود لب زد.
-تو هیچ شرایطی دست از دري وري گفتن برنمیداري،
نه؟
جوابی ندادم، در صندلی رو باز کردم، خودشم با قدم
هاي لرزون درحالی که کتم رو مچاله تو بغلش فشار
میداد، سوار شد.
-یه پدري ازش دربیارم که دیگه هوس نکنه منو
ماشینمو باهم پودر کنه.
- باید تلافی کنی؟
ابرو بالا انداختم.
-فقط میخوام باهاش بازي کنم!

#پارت_36
با زنگ خوردن گوشیش فحشی که میخواست بهم بده
رو قورت داد. شیشه ماشین رو یکم پایین فرستادم و
نفس خفه شده درون ریه ام رو بیرون فرستادم.
احساس گرما تمام وجودم رو میسوزوند و فکرم درحال
انفجار بود. با برخورد باد خنک بیرون امیدوار بودم یکم
از گرما و کوره وجودم رو به خنکی بره.
-ما تو جاده ایم، خارج تهران!
از گوشه چشم، متوجه نگاه گرد و کلافهاش شدم.
-آتش نشانی رسیده؟ خب الان میایم. نه با منه خودم
میگم؛ باشه!
گوشی رو قطع کرد، نگاه تندي بهش انداختم و با لحن
جدي و عصبی گفتم:
-چیشده؟
لبش رو بهم فشار داد. دستش رو به پیشونیش کشید و
نگاه ترسیده اي بهم انداخت.
-نمایشگاه آتیش گرفته. بچه ها ماشین هارو آوردن
بیرون ولی بنز صفایی لاستیکش ترکیده نتونستن
خارجش کنن. آتش نشانیم یه روب پیش رسیده.
انگار آب یخ ریختن رو کل هیکلم. گرماي تنم تبدیل به
یخبندانی شد که خون درون رگ هام رو به حالت انجماد در میاورد. فرمون رو سفت تر از قبل فشار دادم.
قلبم شتاب گرفت و فقط یک مبلغ میلیاردي از خسارت
احتمالی تو ذهنم نقش بست و یک حرص و عصبانیت
نجومی توي دلم به حرکت دراومد.
شیشه ماشین رو بالا فرستادم، فکم منقبض شده بود و
هر ثانیه سرعت ماشین بیشتر میشد.
-میشه حرف بزنی؟ حقیقتا از سکوت و آرامشت آدم
بیشتر میترسه!
از بین فکی که ماهیچه هاش قصد نداشتن کوتاه بیان،
غریدم.
-کسی که طوریش نشده؟
از شنیدن لحن دو رگه و خشدارم که با مکافات سعی
میکردم بلند تر از این نشه، کمی رو صندلی جابه جا شد
و ملایم جواب داد.
-نگهبانت دستش سوخته. ولی بچه ها به موقع رسیدن و
کشیدنش بیرون. هی من گفتم نریم، گوش ندادي که...
نفس سختی کشیدم، گاهی زندگی مجبورت میکنه
کاري کنی که دوست نداري، براي منی که قلبم فقط
واسه زنده موندن میتپه نه براي زندگی کردن، براي
منی که از مردن نمیترسم، براي منی که هیچ چیزي
واسه از دست دادن ندارم این یک تهدید بود که حاضر
بودم تا سَر در جهنمم به خاطرش برم.
-میخواي بازي کنیم جناب سروندي؟
نگاه نگران سعید تنگ شد. زیر لب زمزمه وار گفتم:
-دارم برات.
***
"یاسمن"
-چرا همچین میخوري؟ مگه ناهار نخوردي؟
درحالی که دهنم تا خِرخره پر بود و از حجم زیاد گازي
که از ساندویچم زده بودم و داشتم خفه میشد، دستم رو
جلوي دهنم گرفتم. روبه سارایی که با چشم هاي گشاد
نگاهم میکرد سري به معنی نه تکون دادم.
-وا، چرا نخوردي؟
انگاري لقمه تو دهنم زیادي بزرگ بود، نمیدونم چرا
وقتی گرسنهام حالیم نیست باید چقدري گاز بزنم!
نوشابه مشکی رنگم رو برداشتم و چند قلوپ ازش

خوردم. وقتی دهنم خالی شد نفسی چاق کردم و کمی
صاف نشستم.
-کارن میخواست باهاش ناهار برم بیرون، منم
نمیخواستم برم. نذاشت ناهار بخورم. ولی امروز قراره
بره مسافرت دقیقا دو هفته از دستش راحتم!
چشم هاي سارا گرد شد. مقنعه مشکی رنگش تا
نزدیکی گوش هاش پایین اومده بود، موهاي طلایی و
فرق بازش بیشتر در معرض دیدم قرار میگرفت.
-هنوزم باهاش لج میکنی؟
اینبار گاز کوچیک تري از ساندویچم رو زدم و آروم
گفتم:
-به خدا نمیخوام باهاش لج کنم، فقط وقتی زور میگه
قاطی میکنم. بهش گفتم کلاس ها خیلی وقته شروع
شده، بخوام ناهار باهات بخورم، کلاسمو از دست میدم.
اونم سگ شد.
فویل نقره اي دور ساندویچم رو بالا اوردم و روي
قسمتی که گاز زدم رو پوشوندم. کیفم رو برداشتم و
بلند شدم.
-البته اون همیشه سگ میشه! کلا دنبال بهونهست.
سارا نگاه ناراحتی بهم انداخت و چیزي نگفت. صاف
ایستادم و مانتو خاکیم رو با دست پاك کردم.
دوست هاي خوب معمولا همه چیز هم دیگه رو
میدونن ولی متاسفانه، خیلی از جزئیات زندگیم رو براش نگفتم. از بدبختی هام، آزار و اذیت هاي کارن که
اصلا شبیه یک آدم عاشق نیست، بی خبره بود.
بند کوله مشکی رنگم رو محکم تر بین انگشت هام
فشار دادم. تو این یک هفته خیلی سعی کردم باهاش
مدارا کنم تا اجازه بده بیام دانشگاه!
همراه سارا وارد دانشکده فنی مهندسی شدیم و جلوي
درکلاس ایستادیم.
-فکر کنم استاد اومده، خدا کنه راهمون بده!
خندیدم. کیفم رو به دست گرفتم. براي گوشیم چندتا
پیام اومده بود. حینی که صفحه رو بالا میاوردم تا پیام
هارو چک کنم گفتم:
-نه بابا فجاري خیلی مهربونه، راهمون میده، جون تو
اگه این ترم *** دیگه اي این واحدو ارائه میداد
برنمیداشتم!
-اگه مهربونه چرا ترم قبلی پاس نکردت؟
شونه بالا انداختم. درو باز کردم و با لحن آرومی گفتم:
-برگه رو خالی دادم دستش، میخواستی چند بهم بده
بدبخت؟
خندید، زودتر از من وارد شد. با سر افتاده سعی کردم
از پیام هاي مهیار سر دربیارم.
-احساس نمیکنید دیر تشریف آوردید خانمها؟
از شنیدن صدایی آشنا، جلوي در کلاس ایستادم. سرم
رو بالا آوردم و از دیدن دو جفت چشم عسلی متعجب،
به حدي شوکه شدم که یادم رفت نزدیک چهل تا دختر
و پسر بهمون زل زدن!

#پارت_37
-ببخشید، ما با استاد فجاري کلاس داشتیم. فکر کنم
کلاسو اشتباه اومدیم!
بدون اینکه حتی نگاهش رو از چهره مات شده من
بگیره، درجواب لحن گیج سارا گفت:
-استادتون پاش شکسته من جاشون اومدم. میتونید بشینید!
دهنم هر ثانیه به خاطر تنفس بیشتر باز و بسته میشد
ولی هنوز کوبش قلبِ شوکه شدم، آروم نشده بود.
هواي کلاس برام خفهست! انگار من جاي این چشم
عسلی تیشرت جذب پوشیدم و از تنگی لباس، عضلاتِ
بازوم و هیکلم ریخته بیرون!
این چیه این پوشیده!؟
-چرا ماتت برده؟
وقتی سارا دستم رو کشید، نگاه گردم رو به سختی
ازش گرفتم. تو ردیف صندلی هاي آخر دوتا جاي خالی
بود. تا زمانی که بشینم نگاهش روي هیکلم میچرخید.
-خب خانم هاي تاخیري اسمتونو بگید.
پشت میزش رفت، بدون اینکه بشینه خم شد. لیستش
رو برداشت.
-سارا شهروندي!
تیکی انتهاي لیستش زد، سرش رو بلند کرد. نگاه
موذیانه اي بهم انداخت.
-و شما اسمتون چیه؟
لبم رو گاز گرفتم. یک جوري پرسید اسمت چیه که
مشخص بود از سوالش داره لذت میبره!
سرم رو پایین انداختم،جوري نگاه می کرد که دوست
داشتم دربرابرش آب بشم!
-سروندي!
-اسم کوچیکت؟
چشم بستم، مگه تو لیست نزده اسمم چیه؟
-یاسمن...
لبخندش پهناور ترشد. کنار اسم منم یک تیک زد و
خودکار آبی رنگش رو روي میز گذاشت.
-خب چی میگفتیم؟
-بحث سر این بود که اگه کسی گوشی دستش باشه، از
پنجره پرتش میکنید بیرون!
با این حرفش نگاه چند نفر به گوشی دستم افتاد، هول
زده گوشی رو تو کیفم چپوندم که صداي خنده پسراي
کنارم بلند شد.
-خوبه حواست به کلاس هست، امیدوارم درمورد درسم
از این حواس جمعی ها داشته باشید.
دست هاش رو تو جیب شلوارش فرو برد. جلوي تخته
هاي هوشمندمون که مانیتورش کمی کج شده بود
ایستاد.
نگاه خنثی به تک تکمون انداخت و خیلی شیک و
ریلکس گفت:
-خلاصه ماجرا اینکه عزیزاي دلم...
مکث کرد، شیطانی نیشخند زد و روي پنجه پاش کمی
بلند شد و سینه صاف کرد.
- گیر یه استاد گوه افتادید. من هر جلسه امتحان
میگیریم. هر جلسه پرسش و پاسخ دارم. هر هفته ام
بهتون پروژه میدم ترجمه کنید. کسیم سر کلاسم تقلب
کنه، مزه الکی بپرونه، سرش تو حلق دوست دخترش
باشه میفرستمش حراست، اصلا هم اعصاب ندارم!
ابروهام بالا پرید.
یک جوري حرف میزد که کلک و پراي همه ریخت.
سارا سمتم متمایل شد و نامحسوس گرفت:
-چقدر جیگره!
-جیگره میخواد دهنمونو سرویس کنه؟
با نیش شل دستش رو زیر چونش گذاشت، اصلا این
بشر چرا اینجاست؟
چرا کارن، باید استاد دانشگاه رو تو خونش دعوت کنه؟
انواع فکر هاي مختلف مثل رشته هاي کنف درهم
پیچیده شدن. هرچی میخواستم گره هارو

باز کنم سفت
تر میشدن!

صورت مردونه و جدیش زل زدم، از تصور اینکه
احتمالا اینم گرگینهاست مو به تنم راست کرد!
کتاب هایی که با دست خط فوق العاده قشنگی نوشته
بود رو با بی میلی نوشتم.
شاید باید این درس رو کلا حذف کنم!
با تعطیل کردن کلاس، مثل فرفره وسایلم رو جمع
کردم و بی توجه به سارا که تازه دوست پسرش رو ته
کلاس پیدا کرده بود سمت در پاتند کردم.
-خانم سروندي، ممکنه چند لحظه صبر کنید؟
چشم بستم. لبم رو گاز گرفتم.
درحالی که لب تاپ و گوشیش رو داخل کیف
سامسونت مشکی رنگش فرو میکرد، نیم نگاهی بهم
انداخت.
-بیاید اینجا!
سکوت کردم، کلاس که خالی شد با آرامش سمتم اومد
و روبه روم ایستاد. گریزون از اون عسلی هاي مرموز
سرم رو پایین انداختم و به کفش هاي براقش زل زدم.
-ب..بله استاد کاري داشتید؟
-بالاخره اسمتو بهم گفتی!
با شنیدن لحن بامزهاش یکم احساس بدم فروکش
کرد.
-فکر نمیکردم دونستن اسمم انقدر واستون مهم باشه.
-وقتی با کسی حرف میزنی به طرفت نگاه کن. بهت
نمیاد خجالتی باشی.
به سختی به فیس مردونهاش که با چشم هاي ریز شده
و دقیق براندازم میکرد زل زدم و موادبانه گفتم:
-بابت کمک اون روز نشد ازتون تشکر کنم.
-خب الان تشکر کن!
ابروهام بالا پرید. وقتی نگاه جدیش رو دیدم، لبخند
ماسیده اي تحویلش دادم.
-ممنون که جونمو نجات دادید! راستشو بخواین من
یکم هول شدم، یعنی اصلا توقع نداشتم شما استاد
دانشگاه باشید آقاي...
-آرشامم.
گیج نگاهش کردم که خندید و اصلاح کرد.
-آرشام سلحشور! و درضمن استاد دانشگاهم نیستم. به
اصرار مدیر دانشگاه موقت، فقط این ترم اومدم و اگه
توام راستشو بخواي...
جلو اومد، از نزدیک شدن ناگهانیش ترسیدم و عقب
رفتم.
-فکر نمیکردم دانشجو باشی، جاي دیگه اي دنبالت
بودم!
بی معنی سري تکون دادم. نگاهش من رو هول میکرد.
علاقه اي به این جور نگاه هاي خاص و سنگین که نفس
آدم رو قطع میکرد نداشتم. اون حالت نگاهش
ناخواسته کارن رو به یادم میاورد. فقط کارن یکم محتاط تر بود ولی این یکی حجم زیادي از بی پروا بودن رو با
خودش یدك میکشید.
-درهرحال خو..خوشحال شدم دیدمتون. با اجازه!

#پارت_38

دستگیره در رو سمت خودم کشیدم که کف دستش رو
روي در گذاشت، تنش رو جلو کشید. از این حرکتش
دستپاچه خودم رو مایل به چپ کردم تا کنار برم ولی
دستش ستونِ سمت دیگه صورتم شد و گیرم انداخت.
-باید باهم اساسی حرف بزنیم.
ضربان قلبم شدت گرفت، فقط چند بند انگشت بین
بدن هامون فاصله بود، جدیت نگاهش من رو
میترسوند. حس میکردم بی پروا باشه ولی نه انقدر!
درحالی که نمیخواستم متوجه ترسم بشه با لحن کنترل
شده اي لب زدم.
- میشه برید عقب؟ من با شما حرفی ندارم.
ب..بزاري...
با جلو آوردن صورتش یادم رفت میخواستم ازش بخوام
بره عقب!
-ولی من حرف دارم، اونم خیلی مهم. پس مثل دختراي
خوب با من بیا تا صحبت کنیم.
آب گلوم رو پر سروصدا قورت دادم. با اون چشم هاي
مرموزش، صورتِ ترسیدم رو رصد کرد. هیکل
درشتش کاملا جلوي تنم رو گرفته بود. رو ازش گرفتم.
-من با شما جایی نمیام، لطفا برید عقب وگرنه جیغ
میزنم.
-چه تهدید ترسناکی کردي، نترسون منو به خدا جنبه
ندارم شب خوابم نمیبره!
کمی مکث کرد و ادامه داد.
-فقط میخوام باهات صحبت کنم!
-و اگه دلم نخواد؟
لبخندي گوشه لبش رو به سمت بالا متمایل کرد. به لب
هام زبون کشیدم که نگاهش سر خورد و روي لبم
ایست کرد و آروم گفت:
- میدونی من کجاها دنبالت بودم؟ اگه باهام راه نیاي
مجبور میشم یکم برنامم رو عوض کنم. اونوقت فکر
نکنم زیاد خوشت بیاد. بیا از راه آسونش بریم!
دربرابر لحن آرومش بی هوا کولهام رو بالا آوردم و به
سینه عضلانیش کوبیدم، جا خورد، انگار توقع نداشت! تا
کمی ازم فاصله گرفت، مثل پرنده اي که از قفس نجات
پیدا کرده درو باز کردم و دویدم بیرون.
کارن به اندازه کافی آزارم میداد، مهمون و دوست
هاشم مثل خودش فقط بلد بودن گند بزنن به آرامشم!
باید به کسی میگفتم؟
انقدر هول کرده بودم که عقلم از کار افتاده بود و نفسم
درنمیاومد. با دیدن سالن خالی، با استرس از پله ها
پایین رفتم و درهمون حین براي سارا پیامکی فرستادم
که کلاس بعدي رو نمیام و میرم خونه!
سمت پارکینگ رفتم، جلوي ماشینم ایستادم. دستم بی
دلیل میلرزید و شایدم دلیلش منطقی بود!
دلم گواه اتفاق بدي رو میداد و این از وقتی که از کلاس
خارج شدم درونم شعله میکشید و حتی خلوت بودن
پارکینگ هم جزو عواملی بود که ترسم رو تشدید
میکرد. چشم هاي اون مرد شبیه یک گرگ واقعی بود،