رشد احساسی، روانی و ذهنی نوزاد در دوران بارداری
رحم مادر باردار محیطی تاثیر‌گذار است که پیش از زایمان اثر قدرتمند و مثبتی بر نوزاد می گذارد. لازم به ذکر است که رشد احساسی، روانی و ذهنی انسان از رحم آغاز می شود. پزشکی تا همین اواخر مرحله اولیه رشد انسان یعنی دوران جنینی را به عنوان دوره ناخودآگاه رشد فیزیکی تلقی می کرد. متخصصان در گذشته اعتقاد داشتند که هوشیاری، یادگیری و ثبت خاطرات تا پس از تولد امکان ندارند، زیرا ساختار مغزی پیشرفت کاملی نداشته است.
اما اکنون، نه ماهه بارداری بیشتر مورد توجه قرار گرفته است و جنین در حال رشد انسان دیگر به عنوان موجودی بی جان که هیچ گونه واکنشی نسبت به رویداد‌های اطرافش ندارد، شناخته نمی‌شود، بلکه آن را موجودی فعال می دانند که با وضعیت داخلی و خارجی بدن مادر تطبیق می یابد.
نوزاد مثل تخته سیاهی بدون نوشته به دنیا نمی‌آید، بلکه با واکنش‌ها، غرایز و آگاهی وارد این جهان می‌شود. جنین‌ها در رحم از آنچه تاکنون پنداشته می شد، سریع تر رشد می کنند. معاینات و نظارت ها نشان می‌دهد که از ماه دوم بارداری رشد فعال جنینی و گسترش سریع سیستم اعصاب باعث می‌شود که فرزندتان بسیار حساس و فعال باشد.
اگر والدین محیط رحمی را به وسیله قصه گفتن، پخش موسیقی و حتی انجام بازی های تعاملی ساده، گسترش دهند، این محیط برای جنین جالب تر خواهد بود. زیرا جوی که بر محیط رحمی حاکم است از سوی والدین مشخص می شود.
در واقع هر تجربه ای که مادر در طی بارداری با آن روبرو می شود، بر آگاهی جنین درباره جهان خارج رحم تاثیر می گذارد.
هر جنینی در محیطی بی همتا به دنیا می آید و برای کسب تجربه درباره جهان خارج از رحم، ۲۶۶ تا ۲۸۸ روز زمان در اختیار دارد. تمامی اطلاعاتی که در رحم دریافت می کند، درسی مخصوص درباره جهان خارج از رحم به او می دهد و جنین را برای کنار آمدن با محیط جدید آماده می کند. طی هر لحظه از بارداری، جفت، مادر و جنین تجربه های جدیدی را از طریق پیام رسان مولکولی با هم مبادله می کنند.
این رابطه، بنیان برقراری رابطه بین مادر و فرزند است. برقراری این ارتباط در دوران بارداری آغاز می شود، زیرا جفت به عنوان ابزاری بسیار پیشرفته رابط بین مادر و جنین است. مولکول های پیام رسان که به آن "نوروپپتید" neuropeptides می گویند، احساسات مادر را به فرزند منتقل می کند.
این ارتباط عالی و بی‌همتا بین مادر و فرزند، باعث ارتقاء سطح هوشیاری حسی جنین می شود. او دنیای احساسی را از طریق مادرش تجربه می کند. جنین با درک احساسات مادر، توجه به دنیای مادر را شروع می کند. زمانی که مادر طی بارداری مضطرب است، جنین نیز تحت تاثیر تنش قرار می گیرد.
پریشانی و استرس شدید در دوران بارداری می‌تواند باعث بروز مشکلات سلامتی برای مادر شود، مانند زایمان زودرس، افزایش فشار خون و دیگر مسائل پزشکی. علاوه بر این، پریشانی و اضطراب شدید در بارداری می تواند باعث گریه زیاد، کم خوابی و اضطراب نوزاد شود.
زمانی‌که مادر شاد، خوشحال و مهربان است، این احساسات به جنین منتقل می شود. در واقع زمانی که مادر خوشحال است، فرزندش نیز لبریز از شادی می شود و زمانی که مادر خشمگین است، جنین نیز احساس خشم می کند. این روندی شگفت انگیز است که به جنین فرصت می دهد تا طیفی از احساسات را تجربه کند و الگوهای احساسی که در خانواده وجود دارد را درک کند. این توازن احساسی روشی است که جنین خود را برای کنار آمدن با دنیای خودش آماده می کند و با نام "هوش احساسی" EQ emotional quotient شناخته می شود.
پژوهش های جدید نشان می دهد که برای داشتن نشاط طولانی مدت در طول زندگی EQ مهمتر از ضریب هوشی IQ است.
یک مادر طی باردای با به حداقل رساندن تاثیرات منفی می‌تواند محیط زندگی جنین خود را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. با آگاهی از این موضوع، سعی کنید بهترین گزینه‌ها را برای جنین‌تان انتخاب کنید. این گزینه‌ها می‌تواند شامل استفاده از روش‌های کاهش تنش، گسترش روابطی سالم‌تر، اجرای ورزش‌های بارداری و مصرف غذا‌های سالم شود.
آموزش نوزاد از ماه‌های پیش از زایمان شروع می‌شود، پس بهتر است که خودآگاهانه در این روند شرکت کنیم. زمانی که در دوران بارداری مادران خودآگاهانه به آموزش فرزند خود اقدام‌کنند، می‌توانند براساس علاقه خود تغییراتی ایجاد کنند.
این فرصت در برقراری رابطه با فرزندشان درون رحم، بسیار عالی است. این طرز تفکر با دیدگاه قبلی به شدت مخالف است که جنین در دوران بارداری قابلیت تعامل، به یادآوری خاطرات، یادگیری یا کسب تجربیات را ندارد.
در هیچ زمانی در طی زندگی فرزندتان به اندازۀ دوران بارداری و اولین سال زندگی او، قدرت تاثیرگذاری بر او را ندارید.
