خاطرات بارداری (عظمت خدا)

280 روز فقط به فکر تربیت جوجه حنایی بودم...

وقتی وارد ماه سوم شدم فهمیدم جوجه ای که توی دلمه یه کاکل زریه، حس مادر بودنم قوی تر شد و به خود می بالیدم...

از ماه 6 شب ها رو فقط نشسته می خوابیدم، چقدر اون روزا قشنگ و زیبا بود و تکرارش لذت بخشه...

از ماه 8 و 9 دیگه خواب معنی نداشت، شب و روز برام یکی بود...

خلاصه 09-09-1392 رسید و من اون روز به عظمت خدا بیش از پیش ایمان آوردم، شب قبل از زایمانم از ذوق نخوابیدم و تا صبح بیدار بودم...

به خدای خود گفتم: خدایا  فقط از تو می خواهم پسرمون هیراد صحیح و سلامت به دنیا بیاد...

وقتی پسرم به دنیا اومد انگار دوباره متولد شدم، وقتی صدای گریه هیراد رو شنیدم، اشک ذوق بی اختیار از چشمهایم سرازیر    می شد...

پرستار جوجه حنایی رو که در حال گریه کردن بود آورد کنار صورتم و به من گفت صداش کن تا آروم بشه... و من با بغض گفتم: مامان پسرم... واقعا ساکت شد و چشماش رو باز کرد...  تمام فکرم پسرم بود و از سر ذوق هق هق گریه می کردم.

به آرزوی 9 ماه خودم رسیده بودم، در آغوشش بگیرم و گرمای وجودش رو حس کنم...

الان جوجه حنایی من 14 ماهشه و من هر روز بهتر و خوشبخت تر از دیروز هستم حتی در بدترین و سخت ترین شرایط زندگیم... و خدا رو شاکرم به خاطر این همه خوبی هایی که در حق من و همسرم کرده....

پسرم هیراد، دوست دارم برای بیان عشق و علاقه یک مادر به فرزندش کلمه ناچیزیه اما کلمه دیگه ایی پیدا نکردم. از این که خدای مهربون شما رو به من و پدر هدیه داده خیلی خیلی خوشحالم و وقتی به تو نگاه می کنم فقط می تونم بگم: خدایا تو خیلی بزرگی و ما هیچ وقت نمی تونیم عظمتت رو درک کنیم..

حنانه رستمی / تهران