زندگی از دید یک فرد مبتلا به اوتیسم (autism)
اواخر شب، زمانی که تنها هستم، گاهی اوقات فکر می کنم که معنی اوتیستیک چیست؟ آیا من صداها و بوهای متفاوتی را از افراد غیر اوتیسم تجربه می کنم؟
جواب این سوال در قلب اوتیسم وجود دارد.
به عنوان یک فرد مبتلا به اوتیسم اعتقاد دارم که تجربیات من در مورد جهان به اندازه دیگران درست و ارزشمند است و اعتبار دارد. وقتی رنگ ها را با صداها مرتبط می کنم یا جزئیاتی را می بینم که دیگران نمی توانند ببینند، تجربه من از آن چیزها پر معنی تر از اکثریت است و این یک موهبت خداوندی برای من است. وقتی به یک ماشین نگاه می کنم و یک مشکل را می بینم که برای دیگران غیر قابل درک است، این هم یک موهبت از طرف خداوند است. وقتی که من به یک فرد نگاه می کنم و نمی توانم حس همدلی یا توجه ام را به او نشان دهم این یک معلولیت یا کمبود می باشد.
برای من، این ترکیبی از توانایی و معلولیت است که اوتیسم نامیده می شود. ادراکات مختلف به من اجازه داده اند تا مشکلاتم را حل کنم که ممکن است توسط متفکران هم حل نشده باشد، نه به این دلیل که من باهوش تر هستم، بلکه به این دلیل که من متفاوت فکر می کنم و با ورودی های حسی متفاوت کار می کنم. برای حل 99٪ از مشکلات جهان ممكن است به ذهنی مانند من نیاز نباشد، اما 1٪ ممکن است به آن نیاز داشته باشند. شاید این به همین دلیل است که افراد مبتلا به اختلال اوتیسم در جامعه کمتر حضور دارند.
رشته عصب شناختی نظریه ای است که در آن انواع مشکلات عصبی اوتیسم، (بیش فعالی)ADHD ، نارساخوانی(اختلال در خواندن) و سایر اختلالات شناختی و بخشی از تفاوت های انسان ها با یکدیگر وجود دارد. این ها نقص نیستند بلکه جزئی طبیعی از جمعیت ما اوتیسمی ها هستند. همان طور که برخی از ما باهوش هستند و برخی هم نه، برخی بلند هستند و دیگران کوتاه هستند، برخی از ما اوتیسم دارند، در حالی که دیگران ندارند. افراد مبتلا به اختلال اوتیسم ممکن است به عنوان افرادی خاص توصیف شوند. ممکن است تعدادمان کم باشد اما بدون شک انسان هستیم.
فرد مبتلا به اختلال اوتیسم دارای اختلال ارتباطی جدی است. شاید آنها نتوانند حرف بزنند و یا نشانه های درک و فهم خود را نشان دهند. آنها علایق محدودی دارند و دلبستگی های غیر عادی دارند. روزشان را طوری می گذرانند که دیواری بین خودشان و دنیا قرار می دهند طوری که هیچ کس نمی تواند وارد دنیایشان شود اما من هم که می توانم صحبت کنم، معلولیت های ارتباطی دیگر دارم.
تغییرات تدریجی در نحوه تعریف اوتیسم برای تشخیص بیشتر در میان دانش آموزان و حتی بزرگسالان ایجاد شده است. در طول 20 سال گذشته، نسل جدیدی از افراد تازه آمده اند و صداهای ما تغییر کرده است که چگونه جهان اوتیسم را می بینیم. ما به جهان نشان دادیم که ناتوانی های ما واقعی هستند، اما در برخی از ما، استثنا نیز هست.
اوتیستیک ها پیدا کردن شغل، دوست یابی و یکی شدن با جامعه را می خواهند. فرد اوتیستیک برای برقراری ارتباط با دیگران و زمانی که داروهایش جوابگو نیستند کمک می خواهد.
هفتاد سال پیش، محققان ویژگی های اوتیسم را در افراد باهوش و روشنفکر مشاهده کردند . آن ها دریافتند که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به والدینی که خلاق و از نظر شخصیت خاص هستند و یا هر دو مرتبط می شوند.
ما اوتیسمی ها چیز زیادی از شما نمی خواهیم فقط دوست داریم که ما را درک کنید و بدانید که موجودات خطرناکی نیستیم. فقط دنیا را طور دیگری درک می کنیم و صداها را به گونه ای دیگر می شنویم حتی گاهی هم برخی صداها را نمی شنویم ولی باز هم دوست داشتنی هستیم.
مطالعه بیشتر:
1- اوتیسم چیست؟
2- مشارکت والدین در پروسه رفتار درمان فرزند اوتیسمی
3- متفورمین عامل کاهش وزن کودکان اوتیسمی
4- استرس، عامل افزایش مشکلات گوارشی در کودکان اوتیسمی
