رابطه ضربان قلب جنین در سونوگرافی و سقط جنین
در هفته های اولیه بارداری شنیدن ضربان قلب جنین با استفاده از گوشی پزشکی یا مانیتوری که ضربان قلب جنین را نشان می‌دهد دشوار است. معمولا در ماه دوم، برای تایید بارداری، اندازه گیری جنین و شناسایی تپش قلب جنین سونوگرافی غربالگری انجام می شود.
زمانی که این عضو اولیه و لوله ای شکل را بر روی صفحه نمایشگر سونوگرافی می‌بینید، لحظات شگفت انگیز و به یاد‌ماندنی ای در خاطر شما ثبت خواهد شد. متخصص طول بدن (شش میلی متر و به اندازه یک دانه برنج) را اندازه گیری می کند. گرچه، این لحظه ای هیجان انگیز و مهم برای هر زوج باردار است، ولی زمانی که ضربان قلبی وجود نداشته باشد می تواند بسیار نگران کننده باشد.
اگر تست بارداری مثبت باشد، ولی پزشک نتواند ضربان قلب را روی اسکن مشاهده کند، قراری برای اجرای اسکن دوم گذاشته می‌شود که معمولا یک هفته بعد خواهد بود. گاهی احتمال دارد دلیل نداشتن ضربان قلب، اشتباه در محاسبه تاریخ لقاح جنین باشد. یعنی جنین جوان تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. ممکن است لایه‌های اضافی چربی نیز مانع شنیدن ضربان قلب جنین می‌شوند.
اگر تاریخ لقاح جنین درست باشد و مادر خون ریزی داشته باشد (حتی فقط لکه‌هایی از خون) و اندازه جنین در اسکن به شش میلی متر نرسد، بارداری پیشرفتی نداشته است. به این ترتیب سقط جنین ناگزیر خواهد بود. احتمالا بانوانی که دچار این عارضه می‌شوند، آن احساس درونی که در هر بارداری برای مادران رخ می دهد را حس نکنند. البته این غریزه ای طبیعی است، زیرا زمانی‌که پزشک عدم پیشرفت بارداری را تشخیص می دهد و سقط جنین اجباری می شود، میزان ناراحتی خانم باردار بسیار کم‌تر خواهد بود.
قلب جنین از 22 تا 28 روز پس از لقاح جنین، شروع به تپش می‌کند. ضربان قلب جنین طی تمامی این دوران (بارداری، زایمان و تولد نوزاد) نشانه خوبی از سلامت اوست. این تپش از همان اولین مراحل بارداری، خون، مواد مغذی و اکسیژن را از جفت به سلول کوچک در حال رشد جنین می‌رساند.
22 روز اول پس از لقاح جنین، برای جنین بسیار حیاتی است. در آغاز یک تخمک و یک اسپرم برای ملاقات هم رقابت می‌کنند، پس از ملاقات در یکدیگر آمیخته شده و از طریق لوله فالوپ به رحم می رسند. سرانجام حدود ده روز بعد، این موجود خود را در لایه های رحم (آندومتریوز) جایگزین می سازد. معمولا جنین باید در روز بیست و دوم برای آغاز ضربان قلب آماده باشد.
گرچه اسپرم برای مدتی به درازای پنج روز پس از انزال می تواند در دهانه رحم آماده ملاقات تخمک باشد، ولی تخمک زمانی که رها شد، باید طی 24 ساعت بارور گردد. تخمک بارور شده پیش از رسیدن به رحم، فقط هشت تا 12 روز برای عبور از لوله فالوپ فرصت دارد. هر تاخیر یا مانعی در این لوله به بارداری در لوله (بارداری خارج رحمی) منجر خواهد شد.
جنین در حال رشد برای زنده ماندن به دوزهای بالای همورمون پروژسترون که از تخمدان ها ترشح می شود، وابسته است. ترشح میزان زیاد هورمون پروژسترون، به خانم ها احساس بارداری می دهد. آنها احساس می کنند پستان‌های شان، لطیف، حساس و پر تر از معمول شده است. ممکن است ترشح بزاق در آنها بیشتر شود، میزان انرژی کاهش یابد و تهوع صبحگاهی داشته باشند. زمانی‌که میزان پروژسترون به اندازه کافی زیاد نباشد، خانم‌ها دچار این نشانه ها نخواهند شد، حتی اگر جواب تست بارداری مثبت باشد. بانوانی که از روش IVF (باروری تخمک در آزمایشگاه) استفاده می‌کنند یا قبلا سقط جنین داشته‌اند، ممکن است برای پیشگیری از وقوع دوباره آن، در اوایل بارداری، تزریق‌های پروژسترون داشته باشند یا قرص‌های آن را دریافت کنند.
زمانی که ضربان قلب جنین روی اسکن مشاهده نمی‌شود، احتمال دارد برای بررسی میزان پروژسترون (که معمولا طی بارداری ده برابر بیشتر است) آزمایش خون انجام شود. برای زوج‌هایی که در اسکن دوم آنان ضربان قلب جنین مشاهده نمی‌شود و نتیجه آزمایش خون آنان میزان کم پروژسترون را نشان می‌دهد، پزشک کورتاژ تجویز می کند.
