چه زوج های می توانند از PGD استفاده کنند؟
پی جی دی در آزمایشگاه که در کلینیک های ژنتیک و IVF وجود دارد، انجام می شود. PGD می تواند برای همه زوج هایی که در روند آی وی اف هستند، انجام شود. اما این آزمایش بیشتر برای زوج هایی مفید است که خطر ابتلا به اختلالات کوروموزومی یا ژنتیکی در آنها زیاد است.
PGD (پی جی دی) چگونه انجام می شود؟
بعد از اینکه جنین ها در آزمایشگاه با روش آی وی اف IVF ایجاد شدند، به مدت پنج تا شش روز رشد می کنند. در روز پنجم یا ششم، از تمام جنین های در حال رشد برای PGD، بیوپسی انجام می شود. بیوپسی شامل گرفتن چند سلول از trophectoderm یا لایه سلولی جنین است. سپس جنین ها ذخیره می شوند، در حالی که مواد ژنتیکی سلول هایی که از آنها گرفته شده است، برای بررسی وجود و یا عدم وجود ناهنجاری ها، وارد مرحله بعد خواهند شد.
یکی از مشاوران ژنتیک یا آی وی اف درباره ی نتایج PGD برای مادر و پدر توضیح می دهند و جنین برای انتقال احتمالی فریز می شود.
تصمیم های مربوط به انتخاب جنین برای انتقال به رحم و در کل روش پی جی دی با مشورت هر دو تیم درمان ناباروری و ژنتیک انجام خواهند شد.
در روش آی وی اف و میکروانجکشن، جنین شناس جنین هایی را که از نظر آزمایش های عادی و ظاهری (مورفولوژی) مناسب هستند، به رحم منتقل یا آنها را منجمد می کند. مورفولوژی ( شکل شناسی) جنین می تواند در انتخاب بهترین جنین برای انتقال مفید باشد، ولی مشخص شده است که بسیاری از جنین ها با ناهنجاری های کروموزومی هم به مقدار زیادی دارای شکل طبیعی هستند.
بنابراین انجام آزمایش PGD به شناسایی بهترین جنین برای انتقال به رحم و بارداری موفق کمک می کند. و باعث می شود که جنین های سالم تری برای انتقال به رحم انتخاب شده و در نتیجه بارداری نتایج بهتری داشته باشد. در واقع ترکیب آزمایش ژنتیکی پی جی دی و شکل شناسی جنین ( مورفولوژی) بالاترین شانس را برای داشتن یک بارداری موفق و جنین سالم فراهم می کند. تمام تصمیمات مربوط به جنین (ها) برای انتقال به رحم و نحوه استفاده از جنین های باقیمانده بین دو تیم پزشکی ( ژنتیک و درمان ناباروری) اتخاذ می شود.
چه زوج هایی می توانند PGD انجام دهند؟
خانم هایی که سقط جنین های متعددی داشته و یا حاملگی های قبلی شان به علت یک اختلال کروموزومی منجر به سقط شده است. همچنین بانوانی که بالای 38 سال هستند و یا آقایانی که مبتلا به برخی از ناهنجاری های اسپرم هستند و احتمال ناهنجاری های کروموزومی در جنین های آنها بالاست از طریق این آزمایش مورد بررسی قرار می گیرند. این آزمایش به نام PGT-A (aneuploidy) هم شناخته می شود.
علاوه بر این، اگر فرد حامل یک مشکل در ساختار کورووزوم هم باشد، با انجام PGD می توان شناسایی کرد که آیا جنین دارای کروموزوم سالم است یا خیر.
این تکنولوژی همچنین به عنوان PGT-SR شناخته می شود (بازسازی ساختاری).
هنگامی که زوج با احتمال 25٪ یا 50٪ شانس داشتن فرزندی با اختلال کوروموزومی را دارند، PGD می تواند تشخیص دهد که کدامیک از جنین ها مبتلا به این بیماری هستند، کدامیک مبتلا نیستند و کدامیک حامل آن هستند.
پس از تشخیص، جنینی که بیماری را ندارد و سالم است به رحم منتقل می شود تا بارداری صورت گیرد.
تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی یا پی جی دی می تواند برای هر زوجی که در معرض خطر انتقال بیماری ها یا مشکلات ژنتیکی هستند، مفید باشد. در حقیقت این روش برای زوج های دارای برخی شرایط توصیه می شود، از جمله:
- کسانی که اختلالات ژنتیکی وابسته به جنسیت دارند
- بارداری قبلی شان منجر به تولد فرزندانی با اختلالات تک ژنی شده است
- کسانی که دارای اختلالات کروموزومی هستند
- بانوان 35 سال و بالاتر
- بانوانی که مبتلا به سقط مکرر هستند
- بانوانی که بیش از یک بار درمان ناباروری داشته اند
PGD برای انتخاب جنسیت هم استفاده می شود. ولی با این حال دور انداختن جنین تنها بر اساس ملاحظات جنسیتی، از نظر بسیاری از متخصصان اخلاقی نیست.
مطالعه بیشتر:
1- تعیین جنسیت فرزند با روش PGD
2- تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی (PGD) چه مزایا و معایبی دارد؟
3- عوامل موثر بر تعیین جنسیت فرزند
4- نقش تغذیه و زمان برقراری رابطه جنسی در تعیین جنسیت فرزند
5- 9 روش سنتی برای تشخیص جنسیت جنین
