تریکومونیازیس چیست و تریکومونیازیس چگونه تشخیص داده می شود؟

علائم تریکومونیازیس چیست؟

تریکومونیازیس اغلب هیچ علامتی ندارد. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، گزارش می دهد که تنها 30 درصد از افرادی که به تریکومونیازیس مبتلا شده اند، علائم ناشی از این عفونت را گزارش می کنند. همچنین در یک مطالعه معتبر مشخص شد که 85 درصد از بانوان مبتلا به تریکومونیازیس، هیچ علامتی از این بیماری را نداشتند.

هنگامی که علائم ناشی از تریکومونیازیس ظاهر می شوند، اغلب 5 تا 28 روز پس از ابتلای فرد به این بیماری خود را نشان می دهند. البته که برای برخی از افراد، ظهور علائم ممکن است خیلی بیشتر طول بکشد. شایع ترین علائم در بین بانوان مبتلا به تریکومونیازیس عبارتند از:

• ترشحات واژن که می توانند سفید، خاکستری، زرد یا سبز رنگ و معمولاً کف آلود با بوی نامطبوع باشند،

• لکه بینی یا خونریزی واژینال،

• سوزش یا خارش ناحیه تناسلی،

• قرمزی یا تورم ناحیه تناسلی،

• احساس نیاز مکرر به ادرار کردن،

• احساس درد در هنگام ادرار کردن یا مقاربت جنسی،

شایع ترین علائم در مردان مبتلا به تریکومونیازیس عبارتند از:

• خروج ترشح از مجرای ادراری،

• احساس سوزش در هنگام دفع ادرار یا پس از انزال،

• نیاز به دفع مکرر ادرار،

چه چیزی باعث تریکومونیازیس می شود؟

تریکومونیازیس یا تریکومونا، توسط یک موجود تک یاخته ای تک سلولی به نام تریکوموناس واژینالیس ایجاد می شود. این انگل، از طریق تماس تناسلی در حین رابطه جنسی یا از طریق اسباب بازی های جنسی مشترک، از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. در بانوان، این ارگانیسم باعث عفونت در واژن، مجرای ادراری و یا هر دو می شود. در مردان اما عفونت فقط در مجرای ادراری رخ می دهد.

هنگامی که فردی به این انگل آلوده شود، می تواند به راحتی از طریق تماس تناسلی بدون کاندوم یا سایر روش های سدی، به دیگران منتقل شود. تریکومونا از طریق تماس فیزیکی معمولی مانند در آغوش گرفتن، بوسیدن، ظروف مشترک یا نشستن روی صندلی توالت فرنگی منتقل نمی شود. علاوه بر این، از طریق تماس جنسی که اندام تناسلی را درگیر نمی کند نیز قابل انتقال نیست.

عوامل خطر تریکومونیازیس چیست؟

بر اساس گزارش انجمن سلامت جنسی آمریکا (ASHA) و منبع مورد اعتماد CDC، هر سال یک میلیون مورد جدید ابتلا به تریکومونا تخمین زده می شود.تریکومونیازیس در بانوان شایع ‌تر از مردان است و 2.3 میلیون بانوی در سنین 14 تا 49 سال به آن مبتلا هستند.

این بیماری در افراد مسن و به ویژه در بانوان بسیار شایع تر است. یک مطالعه نشان داد که بیشترین موارد ابتلا به تریکومونا در گروه سنی بالای 50 سال رخ داده است. خطر انتقال انگل تریکوموناس واژینالیس می تواند به دلیل وجود هر یک از موارد زیر افزایش پیدا کند:

• شرکای جنسی متعدد،

• سابقه ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی،

• سابقه ابتلا به تریکومونیازیس در گذشته،

• رابطه جنسی بدون کاندوم یا سایر روش های مانع،

تریکومونیازیس چگونه تشخیص داده می شود؟

علائم تریکومونا مشابه علائم سایر بیماری های مقاربتی است و بنابراین تنها با علائم قابل تشخیص نخواهد بود. هر کسی که فکر می کند ممکن است به تریکومونا مبتلا شده باشد، باید برای معاینه فیزیکی و انجام آزمایش های آزمایشگاهی به پزشک مراجعه کند. تعدادی از آزمایش ها که می توانند تریکومونا را تشخیص دهند، عبارت هستند از:

• کشت های سلولی،

• آزمایشات آنتی ژن (در صورت وجود انگل تریکوموناس، آنتی بادی ها به آن متصل می شوند که باعث تغییر رنگ نمونه می شود)،

• آزمایشاتی که DNA تریکوموناس واژینالیس را جستجو می کنتد،

• بررسی نمونه های ترشحات واژن، ترشحات مجرای ادرار یا خود ادرار در زیر میکروسکوپ،

تریکومونیازیس چگونه درمان می شود؟

تریکومونیازیس با آنتی بیوتیک قابل درمان است. پزشک شما ممکن است مترونیدازول (Flagyl) یا تینیدازول (Tindamax) را برایتان تجویز کند. دقت کنید که 24 ساعت اول پس از مصرف مترونیدازول یا 72 ساعت اول پس از مصرف تینیدازول هیچ الکلی ننوشید، زیرا می تواند باعث تهوع و استفراغ شدید شود.

همچنین مطمئن شوید که شریک جنسی شما نیز آزمایش شده و دارو مصرفمی کند. نداشتن علائم به این معنی نیست که شریک جنسی شما درگیر این عفونت نیست. به علاوه تا یک هفته پس از درمان، هم شما و هم تمامی شرکای جنسی تان، باید از برقراری هر گونه رابطه جنسی خودداری کنید.

چشم انداز فرد مبتلا به تریکومونیازیس چیست؟

بدون درمان، تریکومونا می تواند ادامه داشته باشد و با درمان، معمولاً در عرض یک هفته درمان می شود. اگر شریک زندگی شما تحت درمان قرار نگیرد یا اگر شریک جدیدی داشته باشید که به این عفونت مبتلا شده باشد، این احتمال وجود دارد که پس از درمان موفق، باز هم به تریکومونا مبتلا شوید.

با اطمینان از اینکه همه شرکای جنسی شما تحت درمان قرار می گیرند، احتمال ابتلای مجدد به تریکومونا را کاهش دهید. سپس، قبل از اینکه دوباره از نظر جنسی فعال شوید، صبر کنید تا این وضعیت به صورت کامل برطرف شده و بهبود پیدا کند. توصیه می شود تا یک هفته پس از مصرف دارو صبر کنید و سپس رابطه جنسی را از سر بگیرید.

علائم شما باید پس از یک هفته از شروع درمان بین برود. بنابراین اگر علائم شما برای مدت طولانی تری ادامه پیدا کرد، لازم است با پزشک خود در مورد آزمایش و درمان مجدد صحبت کنید.

طبق داده های منابع معتبر، در طی سه ماه پس از درمان، احتمال میزان عود مجدد تریکومونا در بانوان بالا و در حدود 17 درصد است. بنابراین حداقل 3 ماه پس از درمان، برای انجام آزمایشات بعدی و کنترل شرایط به پزشک مراجعه کنید.

همچنین حتی اگر شرکای شما نیز تحت درمان قرار گرفته باشند، باز هم عود مجدد امکان پذیر است. به علاوه مواردی وجود دارد که تریکومونا به برخی داروها مقاومت نشان می دهد.

برخی از آزمایشات ارزیابی را می توان به محض گذشت 2 هفته از درمان انجام داد. البته به دلیل کمبود اطلاعات غربالگری مجدد برای مردان انجام نمی شود.

آیا تریکومونیازیس عوارض دارد؟

آلوده شدن به تریکومونا می تواند ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی را نیز آسان تر کند. التهاب دستگاه تناسلی ناشی از تریکومونیازیس می تواند خطر ابتلا به HIV را همراه با سایر بیماری های مقاربتی افزایش دهد. همچنین در صورت ابتلا به تریکومونا، انتقال HIV به شخص دیگری از سوی شما آسان تر می شود.سایر بیماری ها مانند سوزاک، کلامیدیا و واژینوز باکتریایی اغلب همراه با تریکومونا رخ می دهند. شرایط درمان نشده همچنین می تواند منجر به بیماری التهابی لگن (PID) شود. مهم ترین عوارض PID عبارتند از:

• انسداد لوله فالوپ به دلیل بافت تشکیل اسکار،

• ناباروری،

• درد مزمن شکم یا لگن،

تریکومونیازیس و بارداری

تریکومونا می تواند عوارض منحصر به فردی در مادران باردار ایجاد کند، از جمله اینکه احتمال زایمان زودرس یا تولد نوزادی با وزن کم را در این دسته از مادران افزایش می دهد. اگرچه نادر است، اما انتقال به نوزاد در حین زایمان نیز عارضه دیگری است که ممکن است رخ دهد.

مصرف داروهای مترونیدازول و تینیدازول در دوران بارداری بی خطر است و هیچ اثر نامطلوبی در پی مصرف آن ها ذکر نشده است. بنابراین اگر باردار هستید و به وجود تریکومونا یا هر بیماری مقاربتی دیگری مشکوک شده اید، در اسرع وقت با پزشک خود صحبت کنید تا با تجویز داروهای ایمن یاد شده، از بروز عوارض در شما و فرزند درون شکمتان جلوگیری کند.

چگونه از تریکومونیازیس پیشگیری می کنید؟

شما فقط با پرهیز از هر گونه فعالیت جنسی می توانید به طور کامل از خود در برابر عفونت تریکومونیازیس محافظت کنید. همچنین از کاندوم های لاتکس یا سایر روش های مانع در طول فعالیت جنسی استفاده کنید تا شانس ابتلا به تریکومونا و سایر بیماری های مقاربتی را کاهش دهید.

سوال:

بیمار ناشناس: شریک زندگی من یک بیماری مقاربتی دارد، اما من هیچ علامتی ندارم. چرا باید آزمایش بدهم یا همان دارو را مصرف کنم؟

پزشک: بیماری های مقاربتی در میان افرادی که از نظر جنسی فعال هستند، رایج بوده و شیوع زیادی دارند. اغلب افرادی که به بیماری های مقاربتی مانند کلامیدیا، سوزاک و تریکومونا مبتلا هستند در واقع هیچ علامتی ندارند. بنابراین این غیرمعمول نیست که افراد فقط پس از آزمایش متوجه شوند که به این عفونت مبتلا هستند. هنگامی که یک شریک جنسی مبتلا به STI تشخیص داده می شود، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، توصیه می کند که همه شرکا در حالی که منتظر نتایج آزمایشات خود هستند، تحت درمان قرار گیرند. این روند احتمال وقوع عوارض را کاهش می دهد.

برای خانم ها، ابتلا به عفونت های مقاربتی یا همان STI پیچیده تر از سایر شرایط است. از آنجایی که واژن به سرویکس یا دهانه رحم متصل می ‌شود، این امر باعث می ‌شود تا عفونت هایی که در واژن ظاهر می ‌شوند، در مواردی به سمت رحم، لوله ‌های فالوپ و حفره شکمی حرکت کنند. این اتفاق باعث ایجاد وضعیت جدی یعنی بیماری التهابی لگن (PID) می شود.

برای آقایان، تأخیر در تشخیص و درمان تریکومونیازیس به این معنی است که آن ها در معرض خطر ابتلا به شرایط سخت تری هستند و ممکن است ناآگاهانه انگل تریکوموناس واژینالیس را به افراد دیگر نیز منتقل کنند. بهترین راه برای جلوگیری از عوارض بیماری های مقاربتی، بررسی و درمان آن ها قبل از جدی شدن است.

مطالعه بیشتر:

درمان ترشحات سبز در بارداری و دلیل آن چیست؟

ترشحات سبز واژن نشانه چیست و چه دلایلی دارد؟

ترشحات واژن نارنجی و علت ترشحات واژن نارنجی چیست؟

ترشحات خاکستری واژن و علت ترشحات خاکستری واژن چیست؟